වයස අවුරුදු දහසයක පිරිමි ළමයෙකු
මියගිය සර්පයන් දැක පහළ වූ අනුකම්පාව නිසා
කුඩා උණ මොටෙයියෙකුගෙන් ඇරඹූ වනය
අද අක්කර 1360ක් වසා පැතිර පවතී.
අමිතාබ් බච්චන් වැනි චරිත සමග
පසු ගියදා ඔහු පද්ම ශ්‍රී සම්මානයෙන්
පිදුම් ලැබුවේ වසර 30ක සේවයටයි.
කිසිවක් ලබා ගැනීමේ චේතනාවකින් තොරව
මේ මහ වනය සිය දෑතින් නිම ලළ ජාදව්
අදටත් එළකිරි සහ මීකිරි වෙළඳාම් කරමින්
කොළ අතු සෙවිලි කළ මැදුරක සුවෙන් වෙසෙයි.
'පද්ම ශ්‍රී සම්මානය' අමිතාබ් ලද ගෞරවයකි.
ජාදව්ට 'පද්ම ශ්‍රී සම්මානය' පිදීමට ලැබීම
ඉන්දියානු රජය ලද ගෞරවයකි.
ඔහුට ඉන්දියාව සහ මුලු ලොවම ණයගැතිය.
සම්මානය පුදන ජනාධිපතිගේ මුහුණත්
ජාදව්ගේ මුහුණත් සසඳා බැලීමෙන්
ඔවුන්ගේ ජීවිත වල සංහිඳියාව
ඒ හැඟීම් වලින් මැනගත හැක.
ඉන්දියානු ජනාධිපති කොතරම් උගතෙකු වුවත්
ඔහුට ජාදව්ගේ වටිනාකම පිළිබඳව
කිසිදු හැඟීමක් ඇති බවක්
ඔහුගේ මුහුණින් පළ නොවෙයි.
මේ අවස්ථාවට ඉන්දියානු අගමැති
මෝඩිද සහභාගි වී සිටියේය.
සමස්ත ඉන්දියානු භාණ්ඩාගාරයත් අතැතිව
ඔහු වැන්නන්ට කළ නොහැකි වූ මහා ප්‍රාතිහාර්යයක්
මේ කුඩා මිනිසා සිය දෑතින් පෑවේ කෙසේද?
අඳ බාල ජනතාව මහා වීරයන් මෙන්
දිවි හිමියෙන් ගරුසරු කරමින් ගොටු ඇල්ලුවත්
දෙශපාලනඥයන් යනු හිස් පුද්ගලයන් බව
අපට පසක් වන්නේ මෙවැනි "මිනිසුන්" නිසාය.
"මේ මගේ පවුලයි" ජාදව් වනය පෙන්වා කියයි.
"මේ සතුන් මරා දමන්නට කලින්
මා මරා දමන්න" ඔහු දඩයම් කරුවන්ට කීවේය.
"එක දරුවෙක් එක ගසක් සිටෙව්වොත්
මුළු ඉන්දියාවම කොළපාට කරන්න පුලුවන්"
ජාදව් මේ මතු කරන හැඟීම දැනෙන්නේ කාටද?
ජාදව් ලබන සම්මාන, ප්‍රසිද්ධිය ඔහුට සතුටකි.
"ඒත් මම සාර්ථකත්වය විදියට දකින්නේ
කවදා හෝ මා මිය යන දවස වන තෙක්
මේ ලොවට එක් කළ හැකි හරිත වර්ණයයි."
ජාදව් පද්ම ශ්‍රී සම්මානයකින් පුදා
අමතක කළ යුතු තවත් මිනිසෙක්ද?
දිනපතා සිහි කළ යුතු දෙවියෙක්ද?
මෙලෙස සොබාදහම විනාශය වන වර්තාමාන ලෝකයේ සොබාදහමට පණමෙන් ආදර කරන මිනිසුන්ද සිටිනවා.එවැනි වූ සොඳුරු මිනිසෙක් පිළිබඳ පුවතක් ඉන්දියාවෙන් වාර්තා වුණා.
ඔහු ජීවත්ව සිට ගමට යාබදව ගං ඉවුරේ තිබුණේ අක්කර ගණනක් විශාල වැලි තලාවකි. ගං වතුරෙන් පසුව වියළී ගිය වැලි තලාවට ගිය ජාදව්ට දකින්නට ලැබුණේ සර්පයින් විශාල ප්‍රමාණයක් එහි මිය ගොස් තිබූ දර්ශනයකි. මෙයින් ඉමහත් කම්පාවට පත්වූ ඔහු මරණ වලට හේතුව සොයා බැලීය. ගංවතුර නිසා වැලිතලාවට ආ සර්පයින් පසුව එහි දැඩි හිරු රශ්මිය දරාගත නොහැකිව විජලනයට පත්වී මියගොස් ඇති බව ඔහුට සොයාගන්නට හැකිවිය. ගැටලූවට විසදුම මෙම වැලි තලාව මත ගස් සිටුවීමයි. වහාම ඔහු වන සංරක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව දැනුවත් කළේ ඉන් පසුවයි. වන සංරක්ෂණ නිලධාරීන් පැවසූයේ නිසරු වැලි තලාවේ වන වගා කළ නොහැකි බවත් එහි වැවිය හැක්කේ උණ බම්බු පමණක් බවත්ය. ගැටළුවට ඔවුන්ගෙන් විසදුමක් නොලැබුණි.
ඉන් පසු එවකට 16 හැවිරිදි දරුවෙකු වූ ජාදෙව් තීරණය කළේ මෙහි වන රෝපණය තමන් විසින් තනිව හෝ සිදුකළ යුතු බවයි. නිළධාරීන් පැවසූ ආකාරයට උණ බම්බු මොටෙයියන් කිහිපයක් වැලි තලාවේ සිටුවා දිනපතා ජලය දමමින් කුඩා උණ පදුරක් ඔහු අතින් මුලින්ම නිර්මාණය විය. ඉන්පසු විවිධ ගස් වර්ග වලිතලාව මත දින දින රෝපණය කරන්නට ඔහු පටන් ගත්තේය. “ඒක ගොඩක් වේදනාත්මක මතකයක්. කිසිම සරු බවක් නැති වැලි තලාවක ගස් වවන එක ලේසි වැඩක් උනේ නැහැ” අද ඔහු තමන්ගේ මුල්ම කාලය ගැන එසේ පවසයි.
මිනිසුන් උගතුන් යැයි මනින පාසල් අධ්‍යාපනය ඔහු තුළ නොතිබුණත් ඇතැම් උගතුන්ට කිසිදා හිමිකර ගත නොහැකි සොබා දහමේ අධ්‍යාපනයෙන් ඔහු පෝෂණය වී සිටියේය. ජෛව විවිධත්වය සම්බන්ධයෙන් මහා ප්‍රාඥායෙකු වූ ඔහු එම දැනුම ලබා ගත්තේ සොබා දහම සමග ඒකාබද්ධ වීමෙනි. පස සරු කිරීමට ගමෙන් එකතු කරගත් රතු කූඹින් ගෙනවිත් දැමූයේ මේ දැනුම උපයෝගී කරගනිමිනි.
වැලිතලාව තුළ තිබූ සරු පස් එකතු කිරීම කූඹින් අතින් සිදුවිය. එම පෝෂණය ලබා ගනිමින් ඔහු වගා කළ කුඩා පැල රූස්ස ගස් බවට ටිකෙන් ටික පත්විය. මෙසේ වසර 30ක කාලයක් නොකඩවා ඔහු තම වනාන්තරයේ වැඩෙහි යෙදුණේය. දිනෙන් දින විශාලවූ වනාන්තරය විවිධ වෘක්ෂ වර්ග දහසකට අධික ජෛව විවිධත්වයකට හිමිකම් කියන මහා වනාන්තරයක් බවට පත්විය. ඔබ පුදුමයට පත්වන කරුණ නම් මේ වන විට එම වනාන්තරය අක්කර 1360ක විශාලත්වයෙන් යුතු මහා ඝන කැළෑවක් වීමයි. එය තනි මිනිසෙකුගේ නිර්මානයක් වීම ඊටත් වඩා පුදුම උපදවන කරුණකි.
ලොව පුරා මිනිසුන් පුදුමයට පත් කළ මොලායි වනාන්තරය බිහිවුණේ මේ ආකාරයෙන් තනි මිනිසෙකුගේ දැතෙනි. මෙම වනාන්තරයට මොලායි රක්ෂිතය ලෙස නම් තැබුණේ ජාදව් මොලායි පායෙං තම මුළු ජීවිතයම කැප කර නිර්මාණය කළ මේ සුවිශාල වනාන්තරය වෙනුවෙන් ඔහුට කරන උපහාරයක් ලෙසිනි. එහෙත් දැන් මෙහි සින්නක්කර හිමිකරුවා ජාදව් නොවේ. මේ මහ වන ලැහැබ තුළ ගිජු ළිහිණියන්, විවිධ කුරුළු වර්ග, වදුරන්, රිලවුන්, සාවුන්, මුවන්, වළසුන් පමණක් නොව දුර්ලභ රාජකීය බෙංගාල කොටින් පවා අයිතිකරුවන් වී ජීවත්වේ. ජාදව් මෙම නව හිමිකරුවන්ට තමාගේ මුළු ජීවිතයම කැප කළ නිර්මාණය කළ සම්පත නොමිලේම පවරා දී ඇත්තේ ඉතාමත් සතුටිනි. ජාදව් පවසන ආකාරයට ඔහු ඉතාමත් අකමැති හිමිකරුවන් පිරිසක්ද මේ වනයට අයිතිවාසිකම් කීමට උත්සාහ දරා ඇත. ඒ අවට ගම් වල වාසය කරන ගස් කපා ලී ඉරන කැළෑ පාළුවන් හා සතුන් දඩයම් කරන මස් වැද්දන්ය. ඔවුන් ගහ කොළ විනාශ කිරීමටත් සතුන් දඩයම් කිරීමටත් පටන්ගෙන ඇත. මෙය ඉවසාගත නොහැකි වූ ජාදව් අවට ගම්වලට ගොස් මෙසේ තමන් විසින් මහත් කැපවීමෙන් ඉදිකළ වනාන්තරය විනාශ නොකරන ලෙස ඉල්ලා සිටීමෙන් පසු දැන් එම තත්වය පාලනය වී ඇති බව ඔහු පවසයි.
අදටත් ඔහු වනාන්තරය අද්දර කුඩා පැළක තම බිරිද සමග මීකිරි හා එළකිරි විකුණා ලැබෙන ආදායමෙන් තම සරල දිවි පෙවෙත ගෙවමින් සිටියි. ජාදව් ගේ මෙම විශ්මකර්ම නිර්මාණය දුටු ඉන්දියානු රජය එම වනාන්තරය තවත් අක්කර 1200කින් පමණ වැඩි කිරීමට මේ වන විට කටයුතු යොදා ඇත.
ආසියාතික ජනතාව ඈත අතීතයේ සිටිම සොබා දහමට ප්‍රිය කළ සෙබා දහමත් සමඟ බද්ධ වූ ජන කොට්ඨාශයකි. අප අයත් වන්නේද මේ ජන කොට්ඨාශයටමය. මීට දශක කිහිපයකට පෙර 80% ක් ව පැවති මෙරට වනාන්තරය අද වන විට 20%කට පමණ සීඝ්‍රයෙන් අඩුව ඇත්තේ අප සැම සෙබා දහමින් ඈත් වීම නිසාවෙනි. ශතවර්ශ ගණනාවක සිට මෙරටට පැමිණි සොබා දහම විනාශ කරන, සොබා දහම සමඟ සමග බද්ධ නොවූ විවිධ ජාතීන් විසින් පිටරටින් එන හැම දෙයක්ම උසස් යැයි පිළිගන්නා අපේ ජාතියේ ඔළුගෙඩි විනාශ කොට ඇත. සිංහරාජ වනයේ කැළෑ පාළුවන් විනාශ කරන තුරු, දුම්බර කඳුවැඩිය විනාශකාරීන් ගිනිතබන තුරු, විල්පත්තුව විවිධ මිනිසුන් තම වාස භූමිය කරගන්නා තුරුත් අප නිහඬව බලා සිටිනේනේ ඒ නිසාවෙනි. නුදුරු අනාගතයේදීම වසර 30කට පෙර ජාදව් දුටු වැලි තලාව ලාංකික මිනිසුන් හට දැකගැනීමට හැකිවනු නොඅනුමානය. එසේ වීමට ප්‍රථම ලාංකික පුරවැසියන් අතරද ජාදව් වැනි මිනිසුන් උපදීවායි අප ප්‍රාර්ථනා කරමු.
