Ranga Deshapriya [[මේ හොඳින් ඉන්න මිනිහට ඊළඟ
මොහාතේ කුමක් වෙයිද කියලා කියන්න බැහැ. මනස විකුර්ති වෙන්න පුළුවන්.එක තමයි
සංසාරේ හැටි. මම දන්නා හොඳින් සිහිය දියුණු කල භික්ෂුවකුත් තාත්ත වැහිලා
කියලා ඇඳුම් නැතිව විටක පාරේ දුවලා තිබෙනවා. අතුල මහත්මයට උනත් මේක වෙන්න
පුළුවන්]]
.
අන්න එහෙම වෙන්නෙ ඇයි කියා
බුදුන් වහන්සේ කියා තියනවා රංග.
සංසාරේ හැටි බුදුන් වහන්සේ කියා තියනවා
ඒ නිසා මට එහෙම වෙන්නෙ නෑ.
වෙනවා නම් මගේ පුහුණුවෙ අඩුපාඩුවක්.
පුහුණුව වැඩි කළ යුතුයි.
ඒ නිසා මට මාව අමතක වෙලා
පාරෙ දුවන්න ආවේගයක් ආවොත්
මට ඒ ආවේගය පෙනෙන නිසා
මම පළමු අඩිය තියන්නෙ නෑ.
මනස විකෘති වීම නොවෙයි,
කෙනෙක් සිය දිවි නසා ගන්න හෝ
ඇඳුම් නැතුව පාරෙ දුවන්න හේතු වෙන්නෙ.
මනස විකෘති වීම නොවෙයි.
ඒ විකෘති වීම ඔහුටම නොපෙනීමයි.
ක්‍රෝධය කියන්නෙ මනසෙ සිදුවෙන
ප්‍රබල විකෘතියක්.
ඒ වෙලාවට ඉන්න ඕන විදිය...
සිත මනාව හසුරුවා ගන්නා විදිය
විපස්සනා නමින් හඳුන්වන්නෙ
බුදුන් වහන්සේයි.
“යො වෙ උප්පතිතං කොධං
රථං භන්තං ච ධාරයෙ
තමහං සාරථිං බ‍්‍රෑම්
රස්මිග්ගාහො ඉතරො ජනො”
"සිතෙහි ක්‍රෝධය ඉපදී තිබියදී
ඉතා වේගයෙන් දුවන රථයක් මෙන්
සිත මනාව හසුරුවා ගන්නා තැනැත්තා
නියම රියැදුරකු යැයි මම කියමි.
සාමාන්‍ය රිය එළවන අන් ජනයා
නිකම් තෝන් ලණුව අල්ලන්නෝ ය."
මමත් නිකම් තෝන් ලණුව අල්ලගෙන
ආවෙග මගින් පාලනය වුණ කාලයක්
මගේ ජීවිතෙත් තිබුණා රංග.
ඒත් විදසුන නිසා, බුදුන් වහන්සේ නිසා
මම ඒ වෙලාවට කළ යුතු දේ
දැන් පුහුණු වෙනවා.
මේ ලියන ලිවීමෙනුත්
ඒ පුහුණුව ප්‍රබල වෙනවා.
නැත්නම් මට මෙහෙම ලියන්න ලැබෙන
බාහිර උත්තේජන අඩුයි.
වෙන කාට නැතත් මට ලැබෙන පුහුණුව
මා ළඟ ඉතුරු වෙනවා.
මම සංසාරේ හැටි දකින්නෙ
සමස්තයක් විදියට මා තුළමයි.
සංසාරේ කියන්නෙ ඵලය විතරක් නොවෙයි.
සංසාරේ හැටියට හේතුත් තියනවා.
ඒ හේතු අපි තුළ දකින්න පුලුවනි නම්
අපේ සංසාරේ වෙනස් වෙනවා.
ඒ දැක්ම නැති අය
"සංසාරේ හැටි" කියා නවතිනවා.
බුදුන් වහන්සේ සංසාරේ හැටි
පහදා දුන්නා.
සිහිය දියුණු අය ඒ ටික දකිනවා.
භික්ෂුව තාත්ත වැහිලා කියලා
ඇඳුම් නැතිව විටක පාරේ දුවන්න තියන ඉඩ
මොහොතෙන් මොහොත අඩු වෙනවා.
ඒ වෙලාවට ඉන්න ඕන විදිය...
සිත මනාව හසුරුවා ගන්නා විදිය
විපස්සනා නමින් හැඳින් වෙනවා.
හොඳින් සිහිය දියුණු කල භික්ෂුව කියල
ඔබ දකින්නෙ
සමථයෙන් මෝහය දියුණු කළ කෙනෙක්.
සෝවාන් වුණා රහත් වුණා කියන්නෙ
එවැනි අය තමයි.
ඔවුන් විදසුන දන්නවා නම්
සමථය උගන්වන්නෙ නෑ.
සමථයෙන් උගන්වන්නෙ මෝහය.
මෝහයේ නතරවෙන සංජයලාට
උපතිස්ස ගිය මග පෙනෙන්නෙ නෑ.
ඔබ දන්න භික්ෂුව තාත්ත වැහිලා කියලා
ඇඳුම් නැතිව පාරේ දුවන්නෙ මෝහයෙන්
සෝවාන් වුණා රහත් වුණා කියන අයත්
මුලාවෙලා ඉන්නෙ මෝහයෙන් නම්
අව්වෙ හිටියත් මනස අවුල් වෙනවා.
අව්ව නිසා සිහිය ඇති වෙලා
ඒ මොහොතෙ ද්වේශයෙන් මනස අවුල් වෙද්දි
'සංසාරේ හැටි' කියා මෝහයට වැටෙනවා.
රංග සති ගණන් හැංගිලා ඉන්නෙත් ඒකයි.
එළියට බැස්සොත් හිත අවුල් වෙනවා.
හිත අවුල් වෙන දෙයක් ආවම
ඒක අමතක වෙන මෝහය ඇති වෙනතුරු
'සංසාරේ හැටි' 'සංසාරේ හැටි' කියමින්
හිත සනසා ගන්නවා.
භික්ෂුව තාත්ත වැහිලා කියලා
ඇඳුම් නැතිව පාරේ දුවන්නෙ මෝහයෙන්
"සංසාරේ හැටි" කියා නවතින්නෙ
මෝහයෙන්
.
බුදුන් වහන්සේ සංසාරේ හැටි පහදා දුන්නා.
සිහිය දියුණු අය
'සංසාරේ හැටි' තමන් තුළ දකිනවා.
විදසුන ඇත්තටම වැඩෙන්නෙ
ආවේග පහළ වුණ වෙලාවටයි.
සිහිය සහ උපේක්ෂාව
ඇත්තටම වැඩෙන්නෙ
ආවේග පහළ වුණ වෙලාවටයි.
ආවේගය ඔහු පොළඹවන්නෙ
සිය දිවි නසා ගන්න නම්
ඔහුගෙ ජීවිතය ඒ මොහොතෙ බේරෙන්නෙ
විදසුන නිසායි.
ආවේගය නිසා ඇති වෙන වෙනස
දකින්න තරම් සිහියත්
ඒ වෙනසට උපේක්ෂාවත් තියනවා නම්
සිය දිවි නසා ගන්න බෑ.
සමථයෙන් ඇති කරන මෝහය.
ආළාර කාළාමගෙ මිථ්‍යා විමුක්තිය.
එතනින් එහාට යන්න සිහිය අවශ්‍යයි.
උපේක්ෂාව අවශ්‍යයි.
විදසුන අවශ්‍යයි.
.
අන්න එහෙම වෙන්නෙ ඇයි කියා
බුදුන් වහන්සේ කියා තියනවා රංග.
සංසාරේ හැටි බුදුන් වහන්සේ කියා තියනවා
ඒ නිසා මට එහෙම වෙන්නෙ නෑ.
වෙනවා නම් මගේ පුහුණුවෙ අඩුපාඩුවක්.
පුහුණුව වැඩි කළ යුතුයි.
ඒ නිසා මට මාව අමතක වෙලා
පාරෙ දුවන්න ආවේගයක් ආවොත්
මට ඒ ආවේගය පෙනෙන නිසා
මම පළමු අඩිය තියන්නෙ නෑ.
මනස විකෘති වීම නොවෙයි,
කෙනෙක් සිය දිවි නසා ගන්න හෝ
ඇඳුම් නැතුව පාරෙ දුවන්න හේතු වෙන්නෙ.
මනස විකෘති වීම නොවෙයි.
ඒ විකෘති වීම ඔහුටම නොපෙනීමයි.
ක්‍රෝධය කියන්නෙ මනසෙ සිදුවෙන
ප්‍රබල විකෘතියක්.
ඒ වෙලාවට ඉන්න ඕන විදිය...
සිත මනාව හසුරුවා ගන්නා විදිය
විපස්සනා නමින් හඳුන්වන්නෙ
බුදුන් වහන්සේයි.
“යො වෙ උප්පතිතං කොධං
රථං භන්තං ච ධාරයෙ
තමහං සාරථිං බ‍්‍රෑම්
රස්මිග්ගාහො ඉතරො ජනො”
"සිතෙහි ක්‍රෝධය ඉපදී තිබියදී
ඉතා වේගයෙන් දුවන රථයක් මෙන්
සිත මනාව හසුරුවා ගන්නා තැනැත්තා
නියම රියැදුරකු යැයි මම කියමි.
සාමාන්‍ය රිය එළවන අන් ජනයා
නිකම් තෝන් ලණුව අල්ලන්නෝ ය."
මමත් නිකම් තෝන් ලණුව අල්ලගෙන
ආවෙග මගින් පාලනය වුණ කාලයක්
මගේ ජීවිතෙත් තිබුණා රංග.
ඒත් විදසුන නිසා, බුදුන් වහන්සේ නිසා
මම ඒ වෙලාවට කළ යුතු දේ
දැන් පුහුණු වෙනවා.
මේ ලියන ලිවීමෙනුත්
ඒ පුහුණුව ප්‍රබල වෙනවා.
නැත්නම් මට මෙහෙම ලියන්න ලැබෙන
බාහිර උත්තේජන අඩුයි.
වෙන කාට නැතත් මට ලැබෙන පුහුණුව
මා ළඟ ඉතුරු වෙනවා.
මම සංසාරේ හැටි දකින්නෙ
සමස්තයක් විදියට මා තුළමයි.
සංසාරේ කියන්නෙ ඵලය විතරක් නොවෙයි.
සංසාරේ හැටියට හේතුත් තියනවා.
ඒ හේතු අපි තුළ දකින්න පුලුවනි නම්
අපේ සංසාරේ වෙනස් වෙනවා.
ඒ දැක්ම නැති අය
"සංසාරේ හැටි" කියා නවතිනවා.
බුදුන් වහන්සේ සංසාරේ හැටි
පහදා දුන්නා.
සිහිය දියුණු අය ඒ ටික දකිනවා.
භික්ෂුව තාත්ත වැහිලා කියලා
ඇඳුම් නැතිව විටක පාරේ දුවන්න තියන ඉඩ
මොහොතෙන් මොහොත අඩු වෙනවා.
ඒ වෙලාවට ඉන්න ඕන විදිය...
සිත මනාව හසුරුවා ගන්නා විදිය
විපස්සනා නමින් හැඳින් වෙනවා.
හොඳින් සිහිය දියුණු කල භික්ෂුව කියල
ඔබ දකින්නෙ
සමථයෙන් මෝහය දියුණු කළ කෙනෙක්.
සෝවාන් වුණා රහත් වුණා කියන්නෙ
එවැනි අය තමයි.
ඔවුන් විදසුන දන්නවා නම්
සමථය උගන්වන්නෙ නෑ.
සමථයෙන් උගන්වන්නෙ මෝහය.
මෝහයේ නතරවෙන සංජයලාට
උපතිස්ස ගිය මග පෙනෙන්නෙ නෑ.
ඔබ දන්න භික්ෂුව තාත්ත වැහිලා කියලා
ඇඳුම් නැතිව පාරේ දුවන්නෙ මෝහයෙන්
සෝවාන් වුණා රහත් වුණා කියන අයත්
මුලාවෙලා ඉන්නෙ මෝහයෙන් නම්
අව්වෙ හිටියත් මනස අවුල් වෙනවා.
අව්ව නිසා සිහිය ඇති වෙලා
ඒ මොහොතෙ ද්වේශයෙන් මනස අවුල් වෙද්දි
'සංසාරේ හැටි' කියා මෝහයට වැටෙනවා.
රංග සති ගණන් හැංගිලා ඉන්නෙත් ඒකයි.
එළියට බැස්සොත් හිත අවුල් වෙනවා.
හිත අවුල් වෙන දෙයක් ආවම
ඒක අමතක වෙන මෝහය ඇති වෙනතුරු
'සංසාරේ හැටි' 'සංසාරේ හැටි' කියමින්
හිත සනසා ගන්නවා.
භික්ෂුව තාත්ත වැහිලා කියලා
ඇඳුම් නැතිව පාරේ දුවන්නෙ මෝහයෙන්
"සංසාරේ හැටි" කියා නවතින්නෙ
මෝහයෙන්
.
බුදුන් වහන්සේ සංසාරේ හැටි පහදා දුන්නා.
සිහිය දියුණු අය
'සංසාරේ හැටි' තමන් තුළ දකිනවා.
විදසුන ඇත්තටම වැඩෙන්නෙ
ආවේග පහළ වුණ වෙලාවටයි.
සිහිය සහ උපේක්ෂාව
ඇත්තටම වැඩෙන්නෙ
ආවේග පහළ වුණ වෙලාවටයි.
ආවේගය ඔහු පොළඹවන්නෙ
සිය දිවි නසා ගන්න නම්
ඔහුගෙ ජීවිතය ඒ මොහොතෙ බේරෙන්නෙ
විදසුන නිසායි.
ආවේගය නිසා ඇති වෙන වෙනස
දකින්න තරම් සිහියත්
ඒ වෙනසට උපේක්ෂාවත් තියනවා නම්
සිය දිවි නසා ගන්න බෑ.
සමථයෙන් ඇති කරන මෝහය.
ආළාර කාළාමගෙ මිථ්‍යා විමුක්තිය.
එතනින් එහාට යන්න සිහිය අවශ්‍යයි.
උපේක්ෂාව අවශ්‍යයි.
විදසුන අවශ්‍යයි.
