කුස්සියෙ බිම වාඩි වෙලා කෑම කද්දි
සත් සමුදුර චිත්‍රපටියෙ කිහිප තැනක
කෑම කන දර්ශන මතක් වුණා.
පැත්තක උන්න පුතාගෙන් මම ඇහුවා...
" පුතා වැඩිය කැමති 'සත් සමුදුරට"ද
නැත්නම් "හෝ ගාන පොකුණ"ටද කියලා.
"සත් සමුදුර"ට පුතා කිව්වා.
දෝණිගෙන් ඇහුවා.
දෝණිත් වැඩිය කැමති සත් සමුදුරට.
"දෙවෙනියට කැමති "හංස විලක්" පුතා කිව්වා.
දෝණි සත් සමුදුරට වඩා
"හංස විලක්" චිත්‍රපටියට කැමතියි.
"මමත් කැමති සත් සමුදුරට"
බිරිඳ කිව්වා.
"හංස විලක්' චිත්‍රපටියෙ
යමක් කියන්න මහන්සි වෙන ගතිය තියනවා.
'සුද්දිලාගෙ කතාවෙ' එහෙම නෑ." ඈ කිව්වා.
"සත් සමුදුර චිත්‍රපටියෙ
ගැමි ගතිය හොඳට තියනවා"
පුතා එකතු කළා.
අපි 2010 දෙසැම්බර් ඉඳලා
රූපවාහිනී චැනල් නරඹන්නෙ නෑ.
දරුවන්ගෙ මනස දූෂ්‍ය වෙන්නෙ
කාලයේ වැරැද්ද නොවෙයි.
බාල රස වින්දනයෙ ඇසුර නිසයි.
දරුවන් ළමා චිත්‍රපටිම නැරඹිය යුතු නෑ.
"හෝ ගාන පොකුණ" මගේ දරුවන්ට
දැඩි ලෙස දැණුන චිත්‍රපටියක් නොවෙයි.
අලුත් චිත්‍රපටි වල තියන ව්‍යාජ සුන්දරත්වය
ඔවුන්ට විශේෂ ප්‍රියක් නැහැ.
"සිරි පැරකුම්, හෝගාන පොකුණ" වැනි චිත්‍රපටි
බලන වෙලාවට රස වින්දාට
ඔවුන්ගෙ හිතවලට දැනෙන ලකුණක්
ඉතිරි කරන්නේ නෑ.
බාල දේට ඇබ්බැහි නොකළොත්
ළමා මනස ස්වභාවයෙන්ම නිතැතින්ම
හොඳ දේට හුරු වෙනවා.
රස වින්දනය හුරු කරන්න නම්
පළමුව රස වින්දනය රැකිය යුතුයි.
අපේ දරුවන් විවිධ මාන වල
නිර්මාණ රස විඳිනවා.
රායි, කුරොසාවා චිත්‍රපටිත් නරඹනවා.
අපේ පැරණි චිත්‍රපටි, පැරණි නාට්‍ය නරඹනවා.
පැරණි සිංහල චිත්‍රපටිත් නරඹනවා.
ඒ චිත්‍රපටි ඔවුන්ගේ සිත්වල
තදින් සනිටුහන් වෙනවා.
"නිධානය"ත් ඔවුන් ඉතා ප්‍රිය කළ චිත්‍රපටියක්.
"සාර විට"ත් එවැන්නක්.
අව්‍යාජ මිනිස් ජීවිතවල අපූර්වත්වය
සංවේදී මිනිස් සිත් සතන්වල
නොමැකෙන සලකුණු ඉතිරි කරනවා.
අපේ දරුවන් නිතරම පාහේ
බොහෝ බටහිර චිත්‍රපටිත් නරඹනවා.
සමහර චිත්‍රපටි ඔවුන් පුන පුනා නරඹනවා.
දරුවන් සඳහාම කියා
චිත්‍රපටි නිපදවීම අවශ්‍ය නෑ.
සමහර විට එවැනි චිත්‍රපටි වලට
ව්‍යාජ දර්ශන එකතු වෙනවා.
නිදසුනක් විදියට
හෝ ගාන පොකුණෙ වැඩිහිටි චරිත වල
අධිතාත්වික බොළඳ ස්වභාවයක් තිබීම
දරුවන්ගේ මනසට දැනෙන වංචාවක්.
ඒ ව්‍යාජ බව නිසා ඔවුන්ගෙ බැඳීම
දුර්වල වීම අත්දැකීමට හානියක්.
රස වින්දනය මොට වීමක්.
වැඩිහිටියන්ගෙ වැරදි චර්යාවන් වලට මැදිවී
දූෂ්‍ය නොවුණ කුඩා දරුවාගෙ සිහිය
ඔහුගෙ මනසෙ සංවේදී බව ආරක්ෂා වෙනවා.
ඔවුන් බොරුව හඳුනනවා.
බොරුව හඳුනාගන්න පුරුදු වුණ මනසට
සත්‍යය අමුතුවෙන් දෙන්න අවශ්‍ය නෑ.
සත් සමුදුර චිත්‍රපටියෙ කිහිප තැනක
කෑම කන දර්ශන මතක් වුණා.
පැත්තක උන්න පුතාගෙන් මම ඇහුවා...
" පුතා වැඩිය කැමති 'සත් සමුදුරට"ද
නැත්නම් "හෝ ගාන පොකුණ"ටද කියලා.
"සත් සමුදුර"ට පුතා කිව්වා.
දෝණිගෙන් ඇහුවා.
දෝණිත් වැඩිය කැමති සත් සමුදුරට.
"දෙවෙනියට කැමති "හංස විලක්" පුතා කිව්වා.
දෝණි සත් සමුදුරට වඩා
"හංස විලක්" චිත්‍රපටියට කැමතියි.
"මමත් කැමති සත් සමුදුරට"
බිරිඳ කිව්වා.
"හංස විලක්' චිත්‍රපටියෙ
යමක් කියන්න මහන්සි වෙන ගතිය තියනවා.
'සුද්දිලාගෙ කතාවෙ' එහෙම නෑ." ඈ කිව්වා.
"සත් සමුදුර චිත්‍රපටියෙ
ගැමි ගතිය හොඳට තියනවා"
පුතා එකතු කළා.
අපි 2010 දෙසැම්බර් ඉඳලා
රූපවාහිනී චැනල් නරඹන්නෙ නෑ.
දරුවන්ගෙ මනස දූෂ්‍ය වෙන්නෙ
කාලයේ වැරැද්ද නොවෙයි.
බාල රස වින්දනයෙ ඇසුර නිසයි.
දරුවන් ළමා චිත්‍රපටිම නැරඹිය යුතු නෑ.
"හෝ ගාන පොකුණ" මගේ දරුවන්ට
දැඩි ලෙස දැණුන චිත්‍රපටියක් නොවෙයි.
අලුත් චිත්‍රපටි වල තියන ව්‍යාජ සුන්දරත්වය
ඔවුන්ට විශේෂ ප්‍රියක් නැහැ.
"සිරි පැරකුම්, හෝගාන පොකුණ" වැනි චිත්‍රපටි
බලන වෙලාවට රස වින්දාට
ඔවුන්ගෙ හිතවලට දැනෙන ලකුණක්
ඉතිරි කරන්නේ නෑ.
බාල දේට ඇබ්බැහි නොකළොත්
ළමා මනස ස්වභාවයෙන්ම නිතැතින්ම
හොඳ දේට හුරු වෙනවා.
රස වින්දනය හුරු කරන්න නම්
පළමුව රස වින්දනය රැකිය යුතුයි.
අපේ දරුවන් විවිධ මාන වල
නිර්මාණ රස විඳිනවා.
රායි, කුරොසාවා චිත්‍රපටිත් නරඹනවා.
අපේ පැරණි චිත්‍රපටි, පැරණි නාට්‍ය නරඹනවා.
පැරණි සිංහල චිත්‍රපටිත් නරඹනවා.
ඒ චිත්‍රපටි ඔවුන්ගේ සිත්වල
තදින් සනිටුහන් වෙනවා.
"නිධානය"ත් ඔවුන් ඉතා ප්‍රිය කළ චිත්‍රපටියක්.
"සාර විට"ත් එවැන්නක්.
අව්‍යාජ මිනිස් ජීවිතවල අපූර්වත්වය
සංවේදී මිනිස් සිත් සතන්වල
නොමැකෙන සලකුණු ඉතිරි කරනවා.
අපේ දරුවන් නිතරම පාහේ
බොහෝ බටහිර චිත්‍රපටිත් නරඹනවා.
සමහර චිත්‍රපටි ඔවුන් පුන පුනා නරඹනවා.
දරුවන් සඳහාම කියා
චිත්‍රපටි නිපදවීම අවශ්‍ය නෑ.
සමහර විට එවැනි චිත්‍රපටි වලට
ව්‍යාජ දර්ශන එකතු වෙනවා.
නිදසුනක් විදියට
හෝ ගාන පොකුණෙ වැඩිහිටි චරිත වල
අධිතාත්වික බොළඳ ස්වභාවයක් තිබීම
දරුවන්ගේ මනසට දැනෙන වංචාවක්.
ඒ ව්‍යාජ බව නිසා ඔවුන්ගෙ බැඳීම
දුර්වල වීම අත්දැකීමට හානියක්.
රස වින්දනය මොට වීමක්.
වැඩිහිටියන්ගෙ වැරදි චර්යාවන් වලට මැදිවී
දූෂ්‍ය නොවුණ කුඩා දරුවාගෙ සිහිය
ඔහුගෙ මනසෙ සංවේදී බව ආරක්ෂා වෙනවා.
ඔවුන් බොරුව හඳුනනවා.
බොරුව හඳුනාගන්න පුරුදු වුණ මනසට
සත්‍යය අමුතුවෙන් දෙන්න අවශ්‍ය නෑ.
