20121223

හොඳ මිනිසාත් නරකයි.

 

සාමාන්‍ය මිනිසුන්
සාපේක්ෂ ලෙස වර්ග දෙකකි.
පොදුවේ ගත් කල එකකි..

හොඳ මිනිසුන් සහ නරක මිනිසුන් ලෙස
සමාජය විසින් වර්ග කෙරුණද
පොදු සමාජයෙහි වෙසෙන සියල්ලන්ම
ඇතුළාන්තයෙන් සමානයහ.

මෙය කියවන ඔබද
ලියන මාද
මෙමෙ දෙවර්ගයෙන්ම සැදුණු
සාමාන්‍ය මිනිසුන් බව
අන් අය කෙසේ වෙතත්
අපි දෙදෙනා දනිමු.

එහෙයින්
අපි එක්ව සත්‍යයට මුහුණ දී
අප ඉන්න තැනත්
ඉන් ඔබ්බෙහිත් ඇති දේ
නිහතමානීව, සංවරව විමසා බලමු.

පොදුවේ ගත් කල
සාමාන්‍ය මිනිසුන්
හොඳ මිනිසුන් සහ නරක මිනිසුන් ලෙස
සමාජය විසින් වර්ග කෙරුණද
පොදු සමාජයෙහි වෙසෙන සියල්ලන්ම
ඇතුළාන්තයෙන් සමානයහ.

ප්‍රිය දෙයක් දුටු විට
ඒ පසු පස දුවන්නට
ඇතුළාන්තයෙන් එන පෙළඹීම
මේ දේවර්ගයටම පොදුය.

හොඳ මිනිසා
ඇතුළාන්තයෙන් එන පෙළඹීම
පාලනය කර ගෙන නවතියි,
නැත්නම් හැල්මේ ගොස්
සමාජ සම්මතයට අනුව
ඒ දේ ලබා ගනියි.

නරක මිනිසා
කිසිවක් ගැන නොසිතා නොබලා
ප්‍රිය දේ පසුපස දුවයි.

හොඳ මිනිසා මස් මිලට ගෙන අනුභව කරයි.
නරක මිනිසා මරාගෙන කයි.

හොඳ මිනිසා උපයා ගනියි.
නරක මිනිසා මංකොල්ල කයි.

හොඳ මිනිසා විවාහ ජීවිතයක් ගත කරයි.
නරක මිනිසා අනාචාරයේ හැසිරෙයි.

හොඳ මිනිසා ඇත්ත කියයි.
නරක මිනිසා බොරු කියයි.

හොඳ මිනිසා මත්පැන් පානයෙන් සිහි සුන් කර නොගනියි.
නරක මිනිසා මත්පැන් පානයෙන් සිහි සුන් කර ගනියි.

ඇතුළාන්තයේ ආවේග මගින්
පොළඹවන ලද හොඳ මිනිසා
ආගම නිසා හෝ,
සමාජ සම්මතය නිසා හෝ,
රාජ්‍ය නීතිය නිසා හෝ
පවුල් සංස්ථාව රැක ගැනීමට හෝ
එම ආවේග දමනය කරගෙන
සමාජය නොපෙළා ජීවත් වෙයි.

ඇතුළාන්තයේ ආවේග මගින්
පොළඹවන ලද නරක මිනිසා
ආගම නිසා හෝ,
සමාජ සම්මතය නිසා හෝ,
රාජ්‍ය නීතිය නිසා හෝ
පවුල් සංස්ථාව රැක ගැනීමට හෝ
එම ආවේග දමනය කරගත නොහැකිව
සමාජය පෙළමින් ජීවත් වෙයි.

සාපේක්ෂව හොඳ සමාජයක
නරක මිනිසා සමාජය පෙළන්නෙකි.

සාපේක්ෂව නරක සමාජයක
හොඳ මිනිසා සමාජය පෙළන්නෙකි.

සමාජය නොපෙළන්නා
ඇතුළාන්තයෙන් කවරෙකු වුවද
ඒ සමාජයට ඔහු හොඳ මිනිසෙකි.

සමාජය පෙළන්නා
ඇතුළාන්තයෙන් කවරෙකු වුවද
ඒ සමාජයට ඔහු නරක මිනිසෙකි.

හොඳ මිනිසා සහ නරක මිනිසා වෙනස් වන්නේ
ඔවුන් සමාජයෙහි හැසිරෙන ආකාරයෙන් පමණි.
ඔවුන් සමාජයට සහ තම සිතැඟි වලට
ප්‍රතිචාර දක්වන ආකාරයෙන් පමණි.

සමාජය හොඳ මිනිසුන් ලෙස ගරු කරන හෝ
නරක මිනිසුන් ලෙස හෙළා දකින
පොදු මිනිසා පිළිබඳ සත්‍යය දන්නේ
ඔවුන් සහ සමීපතමයින්ය.

සමාජය ඔවුන් වර්ග කරන ආකාරයට අනුව
ඔවුහු හැමවිටම නොහැසිරෙති.

හොඳ මිනිසා
මොහොතකින්
දරුණු මිනීමරුවෙකි විය හැක.
දරුණු මිනී මරුවෙකු
නාඳුනන අහිංසකයෙකු වෙනුවෙන්
ජීවිතය පිදිය හැක.

ප්‍රිය දේ ලබා ගැනීමටත්,
අප්‍රිය දෙයින් මිදීමටත් ඇති කැමැත්ත නිසා
ඇතුළාන්තයෙන් එන පෙළඹීම මත
සියල්ලම කරන,
එහෙත් එම පෙළඹීම නිසා
තමා මෙය කරන බව නොදන්නා
පොදු සාමාන්‍ය මිනිසා
හොඳත් නරකත් අතර දෝලනය වෙමින්
ජීවිතය සාපේක්ෂ වශයෙන්
හොඳ හෝ නරක ජීවිතයක් ලෙස
ඔහේ ගෙවා දමයි.

සමාජයෙන් ඈත්වී
තමාගේ ලොවක් තුළ ජීවත් වන
ඉතා හොඳ මිනිසුන් ලෙස,
සමාජයෙන් බුහුමන් ලබන කොටසක්ද ඇත.

ඒ ඔවුන් හොඳ නිසා නොව
තමාට අත්‍යාවශ්‍ය දේ ගැන පමණක් සිහියෙන්
අන් සියල්ලට ඉඳුරන් වසාගෙන
මෝහයෙන් ජීවත්වෙන ඔවුන්ගෙන්
රාගයෙන් හෝ ද්වේශයෙන් හැසිරෙන අයගෙන් මෙන්
සමාජයට කරදරයක් නැති නිසාය.
බටහිර රටවල්වල නිරාගමික සමාජ
මනස නිර්වින්දනය කරගැනීමෙන්
මළවුන් මෙන් වෙසෙන්නන්ගෙන් සමන්විත වීම නිසා
අපරාධ ආදිය අවම වී ඇත.

අපරාධකාරයින්ටත්‍ සමාධිය තියනවා.

  හිට්ලර්, මහින්ද, සිරිධම්ම, ඥාණසාර වැන්නන්
ලෞකික ධ්‍යානවල බලයෙන් නොමග යෑම සඳහා
අපට දැකිය හැකි උදාහරණයි.

ලෞකික ධ්‍යානවලින් හානියක් නොවන්නට නම්
ප්‍රබල ශීලයක් අවශ්‍යයි.
ශීලය පදනම් නොවී ලබන සමාධිය
වඳුරා අත පත් දැලි පිහිය වගෙයි.
ලෞකික ධ්‍යානයත්, චරිත ලක්ෂණත් මත
ඔහු රකින්නට කල්ලියක් ඔහු වටා රොක් වෙන නිසා
ඔහු ඒ අවිය තමන්ට රිසි ලෙස
රිසි තැන්වල වනනවා.
ප්‍රබල අපරාධකාරයින්ට
කූට දේශපාලනඥයින්ට,
ව්‍යාපාරික සක්විත්තන්ට
හොඳ සමාධියක් තියනවා.
මහ රෑ හොරෙන් ඇතුල්වෙලා
බැංකුවක සේප්පුවක් කඩන්න,
අහු නොවෙන විදියට මිනීමැරුමක් කරන්න,
කූට ව්‍යාපර කරන්න
ප්‍රබල සමාධියක් අවශ්‍යයි.
එහෙත් ඔවුන්ගේ සමාධිය
කෙලෙස් මලින් අපවිත්‍රයි.

ඔවුන් සිත එකඟ කරගන්නේ
ඔවුන් කරන පවට පමණයි.
ඔහුගේ පාපී ක්‍රියාවන්ගෙන් ඔහුට වෙන හානිය හෝ
අන් අයට වෙන හානිය නොපෙනෙන නිසා
ඔවුන්ගේ හිත් නිදහස්.
ඒ අන්ධ නිදහස තුළ
සමාධිය තියනවා.
සමහරු ඒ මෝහය
රහත් බව ලෙසත් සිතනවා.
ඒ ඉකුත් 16 වැනිදා උදෑසනයි. සිය වැඩිමහල් පුතු සමඟ කටුබැද්ද ප්‍රදේශයේ අවන්හලකට ගොස් දරුවා සමඟ විනෝද වී පැමිණි මොහු එදින නිවසේ වැඩ කටයුතු ද නිමකොට නින්දට වැටුණේ හෙට දිනයේ පිබිදෙන බලාපොරොත්තුවෙනි. මධ්‍යම රැය ගෙවි යමින් තිබුණ ද මොහු අසලකටවත් නිදි දෙව්දුව පැමිණ සිටියේ නැත. මව හා මෙහෙකාරිය තද නින්දේය. හීන් සීරුවේ නැගිට ගත් ඔහු තම බිරිය හා දරු දෙදෙනා නිදා සිටි කාමරයට ඇතුළු විය. තුන්දෙනාම නින්දේය.

“මදුරු දැල අයින් කරලා මම බිරියගේ බෙල්ල අල්ලා ගත්තා. එයා දඟලන්න පටන්ගත්තා. ඒත් මම අතහැරියේ නැහැ. ඒ සද්දෙට ලොකු පුතා ඇහැරිලා ආච්චියේ ආච්චියේ කියලා ඇඳෙන් දුවන්න ගත්තා. මම ලොකු පුතාව ඇදලා ආයෙත් ඇඳට දාලා බෙල්ල මිරිකලා ඇල්ලුවා. අනිත් අතින් බිරියගේ බෙල්ල තද කළා.”

මොහොතකින් දෙදෙනාම මරු වැලඳ ගත්හ. ඒත් සිඟිති පුතු තවමත් තද නින්දේය. පුතු අතට ගත් ඔහු සිය බිරියගේ ළැම අසල පුතු තැබුවේය. පුතු මවගේ කිරි බොමින් සිටියදී මියගිය බව ඇඟවීමටය. ඉන්පසු මදුරු දැල එල්ලා එතැන තිබු සුවඳ විලවුන් බෝතලය ඇඳ වටා වත්කොට ගිනිකූරක් ගසා මදුරු දැලට ඇල්ලීය. ඒ සැණින් ගිනි ඇවිලී ගියේය.

“එතකොට මොකද අර ඉටිපන්දමක් පත්තු කරලා තිබුණේ”

“ඉටිපන්දම නිසා මදුරු දැලට ගිනිගත්තා කියලා පෙන්නන්න.”

තම බිරිය හා දරුවන් ගින්නෙන් දැවි යද්දි කිසිදු වගක් නැතිව තම කාමරයට ගිය මොහු නින්දට වැටුණ ද නින්ද තමා අහලකටවත් පැමිණියේ නැති බව ද ඔහු පොලීසියට කීවේය.

පසුදා උදෑසන පිබිදුණු ඔහුට පෙරදා රාත්‍රියේ කළ කී දේ මැවි මැවි පෙනෙන්ට විය. ඒත් ඒ බවක් නොපෙන්වා ඔහු සිටියේය.

“මම දැනගත්තා උදෙන්ම අම්මා නැගිටලා දරුවන්ගේ කාමරයට යන බව... මම ඒ නිසාම අල්ලපු ගෙදරකට ගිහින් හිටියා.”

සිතු පරිදිම ඔහුගේ මව සිය මුණුබුරන් බලන්නට ඔවුන් නිදා සිටි කාමරයට ගියාය. කාමරය දුමින් පිරි ගොස්ය. මින් බියට පත්වූ ඇය කෑගැසුවාය. එසැණින් පිට ගෙදරක සිටි ඔහු ද කලබලයෙන් දිව ආවේය.

“දෙවියනේ මේ මොන අපරාධයක් ද?”

මව මෙන්ම ඔහු ද විලාප දෙමින් හඬා වැලපුණහ. අසල්වාසීන් නිවෙසට පැමිණ සිදුව ඇති විනාශය දැක “අනේ අපොයි” කීහ. සිද්ධිය පොලීසියට දැනුම් දුන්නේ ඉන් පසුවය. පොලීසිය පැමිණ පරීක්ෂණ ඇරැඹීය.

සම්පූර්ණ කතාව

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=484235341628554
විදර්ශනාවෙන් තොරව තනිව වඩන සමථය
මාරයාට පිවිසීමට ඉතා හොඳ පුලුල් දොරටුවක්.
සමාධිය වඩන දුස්සීල භික්ෂුවකට
බුදු දහම ලෙස වෙස් ගන්වන ලද
මිසදිටු දහමක් දෙසා
මිනිසුන් නොමග යවන්න පුලුවන්.

ඔහුගේ ස්වරය තුළ
ඔහුගේ සමාධිය
ගැබ් වෙනවා.

වචන වල මොනවා තිබුණත්
ඔහු ඇසුරු කරන්නාගේ හිතත්
ඒ වචන අනුව තැන්පත් වෙනවා.
ඒ සමාධිය මුසුවූ දහම
විෂ සහිත වුවත්
අසන්නා පොළඹවන සුලුයි.
සිත නිර්වින්දනය කරන උපක්‍රම වලට
දුක් විඳින මිනිසා කැමතියි.

බොහෝ දේශකයින්
ජනප්‍රියවන්නේ එසේයි.


කලක් ජනප්‍රියව සිටි හිමිවරුන්
පසුව උමතුවෙන් මෙන් හැසිරෙන්නේ ත්
වරදවා සමාධි ගත කළ
කෙලෙස් බර සිත නිසයි.
වැරදි සමථයෙන් ලැබෙන
මේ අනිටු ප්‍රතිඵලය
ගිහියන්ට වුවත් පොදුයි.

ප්‍රබල අපරාධකාරයින්ට
කූට දේශපාලනඥයින්ට,
ව්‍යාපාරික සක්විත්තන්ට
හොඳ සමාධියක් තියනවා.
මහ රෑ හොරෙන් ඇතුල්වෙලා
බැංකුවක සේප්පුවක් කඩන්න,
අහු නොවෙන විදියට මිනීමැරුමක් කරන්න,
කූට ව්‍යාපර කරන්න
ප්‍රබල සමාධියක් අවශ්‍යයි.
එහෙත් ඔවුන්ගේ සමාධිය
කෙලෙස් මලින් අපවිත්‍රයි.

මනසාචෙ පදුට්ඨේන,…

කිලිටි සිතින්
කියන කරන දෙයින්
ඔවුන්ටත් අනුන්ටත්
හානියක්මයි වෙන්නෙ.
ඵස්ස පච්චයා වේදනා
වේදනා පච්චයා තණ්හා
තණ්හා පච්චයා උපාදාන

විදර්ශනාවෙන් තොරව සමථය හානිකරයි.
සමථය තනිව වඩා ලෞකික ධ්‍යාන ලැබූවෙකුට
ක්ලේශයක් මතුවීම සුනාමියක් විය හැකියි.
විදර්ශනාවෙන් වැඩෙන සමාධිය වැඩෙන්නෙ
කෙලෙස්මතුවීමට වඩන උපේක්ෂාව සමගයි.
සිතේ මතුවෙන කෙලෙස් වලට උපේක්ෂාව වඩන්නා
ඔහුගේ උපේක්ෂාව වඩාගත් වපසරිය තුළ
ඔහු කෙලෙස්වලින් නොමග යන්නෙ නැහැ.


විදසුන් වඩන්නාගේ සිතේ මතුවෙන කෙලෙස්
කයෙහි වේදනා, සිතෙහි ධර්මතා ලෙස
සිහියෙන් දකින්නටත් උපේක්ෂාවෙන් වෙසෙන්නටත්
නබන නිරන්තර පුහුණුව නිසා
මතුවෙන මතුවෙන ක්ලේශය ඔහුට භාවනා අරමුණක්.
විදසුන පුහුණුවෙන්නට
සිත පිරිසිදු කරගන්නට අවස්ථාවක්.
ප්‍රඥාවට දොරටුවක්.


අව්වෙ ඉන්න කෙනෙකුට
අව්ව ස්පර්ශ වීම නිසා
හෙවනක් හොයන්න එන තණ්හාව
ව්‍යාපාද නීවරණයත්
හිතේ ඇතිවෙන ද්වේශයත්
අප්‍රිය වේදනාවත්
විදසුන් වඩන්නාට
විදසුන් අරමුණක් .

පුහුණුව දියුණු වනවිට
නීවරණයක් වෙන්නත් පෙර
අව්ව ස්පර්ශ වීම නිසා
ඇතිවෙන වේදනාව
අප්‍රිය වේදනාවක් විදියට
ඔහුට දැනෙනව,.
ඒ වේදනාවට
උපෙක්ශාවෙන් සිහියෙන් සිටින විට,
එය හිත අඳුරු කරන
නීවරණයක් බවට පත්වන්නෙ නැහැ.
ඔහුට සමථය අවශ්‍යම නැහැ.

ව්‍යාපාදය බවට පත්වෙන
අප්‍රිය වේදනාවට
උපේක්ශාව තියනවා නම්
සමථ වඩන තත්වයට
හිත පත්වෙන්නෙම නැහැ.

ඒත් 
විදසුන් වඩන කෙනෙකුට වුණත්,
විදසුන මග හැරුණොත්,
අව්වට සාප කර කර,
කුඩේ නැති කරපු “කාලකණ්ණියා”ට
කරන දෝශාරෝපණ
හිතෙන් සැලසුම් කරමින්
අර සරල තණ්හාව
උපාදාන කර ගන්න කොට
විදසුන් වඩන්න බැරි තරමට
සිත කැළඹිලා.
තණ්හා මට්ටමේදි නීවරණය විදසුනට අරමුණක් විනා
බාධාවක් නෙමෙයි.
නීවරණය වේදනා මට්ටමේදි
හඳුනා ගන්න තරම් සිත සියුම් නම්
සමථය අවශ්‍යම නැහැ.
ඒ වෙලාවට
විදසුනම සමථයේ කාර්යයත් කරනවා.

කෙලෙස් ඔස්සේ හඹා යන්නටම හුරු
නොදැමුණු සිතක් ඇත්තෙකුට,
වේදනාවක්
තණ්හාව බවට පත් වෙලා,
ප්‍රපඤ්ච ගොඩ නගමින්
උපාදාන වන විට
ප්‍රපඤ්ච නතරකොට
සිත නතර කර ගන්නත්,
සිහි එලවා ගන්නත්
සමථය උපකාරී වෙනවා.
සිතේ සමාහිත බව
අරමුණු කරගෙන වඩන
විදසුන් මූලික සමථය
නිවන් මගට උපකාරීයි.

එහෙත් කෙනෙකු සමථය වඩන්නේ
එයින් ලැබෙන සුවය අරමුණු කරගෙන නම්,
ඒ දැහැන තුළ
ඔහුට ඔහුගෙ කය, වේදනාදිය නොදැනෙන්නේ නම්,
එය නිවන් මගට බාධාවක්.

කවරෙකු වුවත්,
සමථය අගය කළ යුත්තේ
එය එකෙණෙහිම,
විදර්ශනාවට පාදක වන්නේ නම් පමණි.

සම්මා සතිය වන
සතර සතිපට්ඨානය පාදක වූ සම්මා සමාධිය
කෙලෙස් මලින් කිලිටි නැහැ.

නිර්මල සම්මා සමාධිය
විදසුන් වඩා සම්මා සතිය දියුණු කිරීමෙන්ම
ලැබිය යුතුයි.

සංස්කෘතියෙන් නිදහස් වූ සමාජයක්..


 බෞද්ධ සංස්කෘතිය නිර්මාණය කළේ
බුදුන් වහන්සෙ නෙමෙයි.
බෞද්ධ සංස්කෘතිය නිර්මාණය කළේ
බුදුන් වහන්සෙ ඇදහූ බෞද්ධයන්...
සහ ඔවුන් පාලනය කළ රජවරුන්.

බුදුන් වහන්සෙ බුදු දහම
දේශනා කළේ
තනි තනි පුද්ගලයාට
එදිනෙදා ජීවිතයේ දුක නිවා ගනිමින්
ක්ෂණයෙන් ක්ෂණය ඉදිරියට යන්නයි.
ඒ මොහොතෙන් මොහොතට දුක නිවන මග
සසර කෙළවර දක්වා කල් දැමුව
මෝහාධික පූජකයන් සහ
බල ලෝභී රජවරුන්
බෞද්ධ සංස්කෘතිය
සමාජීය ක්‍රියාවලියක් බවට පත් කරලා
නියම අරුත වසන් කළා.

ඒ සංස්කෘතිය තුළ
බුදු දහම මියගියේ නැහැ.

ප්‍රඥාවෙන් යායුතු මග
ශීලයෙන් යන්නට ඔවුන් හුරුවුණා.

ගින්න මොකක්ද කියා නොසොයා,
ගින්නෙන් ආරක්ෂා වීමට හුරු නොවී
ගින්නෙන් ඈත්වී ඉන්නට
සමාජයක් විදියට හුරු වුණා.

තනිව යායුතු මගෙහි
සමාජයක් විදියට යන විට
ශීලයෙන් එහාට යන්නට
කිසිවෙකුට බැහැ.

බුදුන් වහන්සෙගෙ අරමුණ ඉටු නොවුණත්
ශීලය රැකෙනවා නම්
සමාජයෙ ආරක්ෂාව තියනවා.

බුදු දහමෙන් හික්මෙන සමාජයක
බෞද්ධ සංස්කෘතික අංග තුළ
බුදු දහමෙ ලකුණු තියනවා.

හැන්දෑවෙ බෝමලුවෙ පෙළට ඉඳන්
බුද්ධ පූජාවට අත ගහන්න
මල් වට්ටිය අතින් අත යැවීමෙන්
ඇතිවෙනවා, නැතිවෙනවා වශයෙන්
අනිත්‍යය පිළිගන්න බෞද්ධයා
පුරුදු වෙනවා.

පුදන මල් පරවෙන බව
සිහි කිරීමෙන්
අනිත්‍යය පිළිගන්න බෞද්ධයා
පුරුදු වෙනවා.

අනිත්‍යය දැනෙන
අනිත්යය පිළිගන්න බෞද්ධයා
එයින් හික්මෙනවා.
ඔහු දුක් විඳින්නෙ නෑ.
ඔහු සැනසිල්ලෙන් ඉන්න නිසා
ඔහු අතින් තව කෙනෙකුගෙ
සැනසිල්ල නැති වෙන්නෙ නෑ.

ඒ සංස්කෘතියෙන් ලද ආලෝකයෙන්
බුදු සසුන පෝෂණය වුණා.

පෝෂණය වූ බුදු දහම ඇසුරෙ
බුදු දහම ග්රහණය කර ගැනීම
පහසු වෙනවා.

බුදුන් වහන්සෙ වෙනත් සංස්කෘතීන්
හිතා මතා බින්දෙ නැහැ.
අලුත් දෙයක් එක් කළා පමණයි.
මෝහයෙන් හොඳ හෝ නරක කරමින්
දෙකෙන්ම දුක් විඳිමින් සිටි
අන්ධ ජනතාවට සිහිය දුන්නා.

බිඳ වැටුණ සංස්කෘතීන් බිඳුණෙ
උන් වහන්සෙගෙ දහම නිසා නෙමෙයි.
ඒ දහම පිළිගත් මිනිස්සුන්ගෙ හිත් වලින්
මිථ්‍යා විශ්වාස අත් හැරුණ නිසයි.
මිථ්‍යා විශ්වාස තියන අය
බුදු දහම තුළමත් ඉන්නවා.
බහුතරය එහෙමයි.

කිසිම කෙනෙකුට තවත් කෙනෙකුගෙ
මිථ්‍යා විශ්වාස නැති කරන්න බැහැ.
එහෙම කරන්න හදන්නෙත්
මිථ්‍යා විශ්වාසයකින්.
තමන්ගෙ මිථ්‍යා විශ්වාස වලින්
තමන් මිදුණෙ නැත්නම්
මිථ්‍යා විශ්වාස නැතිකරන්න
ක්‍රියා කිරීම ඊටත් වඩා හානිකර මිථ්‍යාවක්.

සංස්කෘතියෙන් හික්මුණ අතළොස්සක්
දම්වැල දිග තියන දුර
නිදහසේ හිටියා.
පන්සිල් ගත්තත් නැතත්
ඔවුන් පන්සිල් රැක්කා.
ඔවුන් පන්සිල් රැක්කෙ ඉවෙන්...
තමන්ට හානිකර බව
යම් තරමකට වැටහුණ නිසාත්
ඒ හානියෙන් මිදෙන්න
ඔවුන්ට අවශ්‍ය නිසාත්
ඔවුන් සිල්වත්ව ජීවත්වුණා..
සංස්කෘතියෙන් හික්මුණ ඔවුන්
ඒ බව දැක්කෙ නැහැ.
ඒ හික්මීම පිළිබඳව සම්මානය
ඔවුන් විසින් තමන්ටම පුදාගෙන
තමන් නිදහස්ව ඉන්නවා වගේ
සමාජයත් මිථ්‍යා විශ්වාස වලින්
මුදාගන්න ඔවුන් හිතුවා.
ඔවුන් සංස්කෘතික දම්වැලේ දිග තියන තුරු
නිදහස භුක්ති වින්දා..
එයින් තෘප්තිමත් වුණා.

සමාජයෙ පිරිහීමට වගකිවයුත්තෙ
සංස්කෘතික ආරක්ෂාව නිසා
තමන්ගෙ ජීවිතය රැකගෙන
ඒ හික්මීම නැත් අනික් අය
සංස්කෘතියෙන් නිදහස් වෙන්න පොළඹවමින්
ඔවුන් වෙනුවෙන් සටන් කරපු
ලේඛකයන්...චින්තකයන්...
සහ කලාකරුවන්.

කූට දේශපාලනඥයන් කලේ
ඒ රැල්ල මතින්
තමන්ට අවශ්‍ය තැනට
ජනතාව කරපිටින් ගිය එකයි.

දම්වැලකින් බැඳල තියන මෘගයෙක්
නිදහස් කළයුත්තෙ
ඌට ඌව පාලනය කරගන්න
පුරුදු කලාට පස්සෙයි.

ඒ මෘගයා පාලනය කරලා තිබුණෙ
සමාජ සම්මතය හා සංස්කෘතිය විසින්.
තමා දමනය කර ගැනීමෙන් නෙමෙයි.
ඔවුන් හොඳින් හිටියෙ පුරුද්දට.
එතන මෝහය තිබුණා.

බෞද්ධ සංස්කෘතියෙ
නැතිකළ යුතුව තිබුණේ
ඒ තුළ තිබුණ මෝහයයි.
මෝහය නැති කළ යුත්තෙ
සිහිය ඇති කර ගැනීමෙන්.
ඒත් නිදහස වටිනවා කියල
ඒ උදෙසා ක්‍රියා කළ අයත්
ඇතුළාන්තයෙන් මෘගයෝ.
මෝහය නැතිකරනවා වෙනුවට
මෘගයා නිදහස් කළා.

දෙවෙනි පරම්පරාවට
තමන් දමනය කරගන්න බැරි වුණාට
ඔවුන් විකෘති මාර්ග වලින්
එන ප්‍රශ්න වලින් ගැලවෙන්න
හුරු වෙලා හිටියා.

ඒ පරම්පරාවෙ
ලේඛකයන්...චින්තකයන්...
සහ කලාකරුවන් දම්වැල තුළ හිටියෙ අසහනයෙන්.
දම්වැල ඇදෙන කොට ඔවුන්.
මත්පැනෙන්, ප්‍රශ්න වලින් පලායෑමෙන්,
කරන කාර්යයෙහි හිස සඟවා ගැනීමෙන්...
දම්වැල අමතක කළා.
පුද්ගලිකව රහසේ දම්වැල බිඳගෙන ගියත්
සමාජය ඉදිරියේ ඔවුන් සාධු වරුන් සේ හැසිරුණා.

සංස්කෘතිය ප්‍රතික්ෂේප කළත්
දහම ප්‍රතික්ෂේප කරන්න තරම්
ඔවුන්ගෙ සිහි මුළා වෙලා තිබුණෙ නැහැ.

ඒත් ඔවුන්ට සංස්කෘතියෙන් මිදීම
පුද්ගලික අවශ්‍යතාවයක් වුණා.
ඔවුන් හැඟීම්බරව
ඒ සඳහා සටන් කළා.
එයින් සිදුවුණේ
ඊටත් වඩා මෝහය වගාකෙරෙන
වනචර සංස්කෘතියක් බිහිවීමයි.

අද සංස්කෘතිය එපා කියන්නෙ
කලින් පරම්පරාවෙ මෙන්
ව්‍යාජ ආත්ම දමනයක්වත් තියන
ලේඛකයන්...චින්තකයන්...
සහ කලාකරුවන් නෙමෙයි.

ආතම දමනය කියල දෙයක් නැහැ..
එහෙම නැති එක ආඩම්බරයක් කියල හිතෙන
ප්‍රසිද්ධියේ අනාචාරයේ හැසිරෙමින්
ඒ ගැන උදම් අනන මෘගයන්
කවියෙන්, ගීතයෙන්, චිත්‍රයෙන්
සමාජයට මග පෙන්වනවා,
තමන් ඉන්න තැනට එන්නට.

අද සංස්කෘතිය නිර්මාණය කරන්නෙ
අර නිදැල්ලේ හැසිරෙන ප්‍රිසිදු මෘගයන්.

දැන් කුමක්ද සිදුවිය යුත්තේ?