බුදුන් වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයන් ලෙස
භික්ෂූන් වහන්සේලා සලකන
සැදැහැවත් ගිහියෝ
සියලු භික්ෂූන්ට එකම හැන්දෙන් බෙදති.
ධර්මය දායාද කරනොගත් භික්ෂුව ලබන්නේ
ඔවුන් වෙහෙස මහන්සිවී උපයාගත් මුදලින් දෙන
ආහාර, ගිලන්පස, සිවුරු,සෙනසුන් ආදී
භෞතික වස්තූන් පමණි.
ඔවුන් ලද ධර්ම දායාදයක් නැති හෙයින්
ඔවුන් නිසා ශාස්තෘශ්‍රාවකයෝ ආමිස දායාද ව වසත්,
ධර්ම දායාද ව නොවසත් ය’යි
බුදුන් වහන්සේද ගැරහිය යුත්තෙක් බවට පත්වන බව
බුදුන් වහන්සේ දේශනා කළ සේක.
බුදුන් වහන්සේගේ ධර්ම දායාදය නොලබා
බුදුන් වහන්සේ නිසාම
උන්වහන්සේ වෙනුවෙන් පුදන
ආමිස දායාදයෙන් යැපෙන භික්ෂූන් නිසා
උන් වහන්සේත් ගැරහුම් ලැබිය යුතු යැයි
බුදුන් වහන්සේ වදාළහ.
''මම ද එයින් ‘ශාස්තෘශ්‍රාවකයෝ ආමිසදායද ව වසත්,
ධර්මදායද ව නොවසත් ය’යි ගැරහිය යුත්තෙම් වෙමි. ''
බුදුන් වහන්සේගේ ධර්ම දායාද ලත්
භික්ෂූන් වහන්සේලා සිල්වත්ය. ධර්මධරය.
සංවරය, සුපේෂලය, ශික්ෂාකාමීය.
ශ්‍රැතවත් ආර්යශ්‍රාවකයෙකි.
සිවුරක් දරාගත්
ඇසු පිරූ තැන් නැති පුහුදුන් කෙනෙකු නොවේ.
ශ්‍රැතවත් ආර්යශ්‍රාවකයාගේ
වෙනස, විශේෂත්වය කුමක්ද?
ඇසු පිරූ තැන් නැති පුහුදුන් තෙමේ
1, කායික වේදනාව ද
2, චෙතසික වේදනාව ද යන
වේදනා දෙකක් විඳී.
ශ්‍රැතවත් ආර්ය ශ්‍රාවකයා
කායික වූ එක් වේදනාවක් විඳියි.
චෙතසික වේදනාව නො විඳියි.
මහණෙනි,
මාගේ ධර්මයට දායාද වවු.
ආමිසයට දායාද නො වවු.
‘මාගේ ශ්‍රාවකයෝ කෙසේ නම්
ධර්මයට දායාද වන්නාහු ද,
ආමිසයට දායාද නො වන්නාහු දැ’යි
තොප කෙරෙහි මාගේ අනුකම්පාව ඇත.
මහණෙනි,
තෙපි ආමිසදායාද ව ධර්මදායාද නො වන්නහු නම්,
එයින් ‘ශාස්තෲන්වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයෝ ආමිසදායාද ව වසත්.
ධර්මදායාද ව නො වසත් ය’යි
තෙපි ද ගැරහිය යුත්තෝ වන්නහු ය.
මම ද එයින් ‘ශාස්තෘශ්‍රාවකයෝ ආමිසදායද ව වසත්,
ධර්මදායද ව නොවසත් ය’යි ගැරහිය යුත්තෙම් වෙමි.
මහණෙනි,
තෙපිත් මාගේ ධර්මයට දායාද ව
ආමිසයට දායාද නො වන්නහු නම්,
එයින් තෙපිත්
‘ශාස්තෘශ්‍රාවකයෝ ධර්මදායද ව වසත්,
ආමිසදායයාද ව නො වසත් ය’යි
ගැරහිය යුත්තෝ නො වන්නාහුය.
මමත් එයින් ‘ශාස්තෘශ්‍රාවකයෝ ධර්මදායාද ව වසත්,
ආමිසදායාද ව නො වසත් ය’යි ගැරහිය යුත්තෙම් නො වෙමි.
මහණෙනි, එහෙයින් මාගේ ධර්මයට දායාද වවු.
ආමිසදායාද නො වවු.
‘මාගේ ශ්‍රාවකයෝ කෙසේ නම් ධර්මදායද වන්නාහු ද,
ආමිස දායාද නො වන්නාහු දැ’යි
තොප කෙරෙහි මාගේ අනුකම්පාව ඇත.
මහණෙනි,
මම වැළඳූයෙම් වුවමනා පමණ වළඳා අවසන් කෙළෙම්,
භොජනයෙන් සම්පූර්ණ වූයෙම් වළඳා අවසන් කෙළෙමි,
බඩගිනි නැති වීමෙන් තෘප්ත වූයෙම්,
කැමති තාක් අහර ගත්තෙම් වෙමි.
ඉතිරි ව ඉවත දැමිය යුතු පිණ්ඩපාතයෙක් ද වේ.
එකල බඩසයින් හා දුබලබැවින් ද පෙළුණු
භික්ෂූහු දෙනමක් එන්නාහුය.
මම ඔවුන්ට
“මම වැළඳූයෙමි. පැවරූයෙමි පිඬු පිළිකෙව් කළෙමි.
සම්පූර්ණ වූයෙමි. බොජුන් කිස අවසන් කළෙමි.
තෘප්ත වූයෙමි. කැමති තාක් වැළඳුයෙමි.
ඉතිරි වූ බැහැර ලිය යුතු මාගේ මේ පිණ්ඩපාතයෙක් ඇත.
ඉදින් කැමැත්තහු නම් වළඳවු.
ඉදින් තෙපි නො වළඳන්නහු නම්,
දැන් මම නිල්තණ නැති බිමක හෝ බහන්නෙමි.
පණුවන් නැති ජලයක හෝ පා කොට හරින්නෙමි”යි
කියන්නෙමි.
ඔවුන් අතුරෙන් එක භික්ෂු නමකට
“භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැළඳු සේක. පැවරූ සේක.
සම්පූර්ණ වූ සේක. අවසන් කළ සේක. තෘප්ත වූ සේක.
කැමති තාක් වැළඳු සේක.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ඉතිරි වූ බැහැර දැමිය යුතු වූ
මේ පිණ්ඩපාතයෙක් ද ඇත.
ඉදින් අපි නො වළඳන්නමෝ නම්
දැන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ
නිල් තණ නැති බිමක හෝ බහාලන සේක.
පණුවන් නැති ජලයෙහි හෝ පාකර හරින සේක.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින්
‘මහණෙනි, මාගේ ධර්මයට දයාද වවු.
ආමිසදායාද නො වවු ය’යි මෙය වදාරණ ලදී.
යම් මේ පිණ්ඩපාතයෙක් වෙයි නම්,
එය ද ආමිස අතරින් එකකි.
මම මේ පිණ්ඩාහාරය නො වළඳා
මේ බඩසාදුකින් ම යුක්ත ව
මේ රෑ දාවල් දෙක ඉක්මවන්නෙම් නම් මැනවැ”යි
මෙබඳු අදහසක් වෙයි.
හෙ තෙමේ ඒ පිණ්ඩපාතය නො වළඳා
ඒ බඩසාදුකින් ම මෙසේ ඒ රෑදාවල ගෙවන්නේ ය.
යලි දෙවැනි භික්ෂූන් වහන්සේට
“භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැළඳූ සේක. පවාරණය කල සේක.
සම්පුර්ණ වූ සේක. අවසන් කළ සේක. තෘප්ත වූ සේක.
කැමති තාක් වැළඳූ සේක.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ඉතිරි වූ ඉවත දැමිය යුතු වූ
මේ පිණ්ඩපාතයෙක් ද ඇත.
ඉදින් අපි නො වළඳන්නමු නම්,
දැන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ
නිල්තණ නැති බිමෙක හෝ බහාලන සේක.
පණුවන් නැති දියෙහි හෝ පා කොට හරින සේක.
මම මේ පිණ්ඩපාතය වළඳා
බඩසා නැති ව මේ රෑ දාවල ගෙවන්නෙම් නම් මැනවැ”යි
මෙබඳු අදහසෙක් වෙයි.
හෙ තෙමේ ඒ පිණ්ඩපාතය වළඳා
බඩසා දුබල බව නැති කොට
මෙසේ ඒ රෑ දාවල ගෙවන්නේ ය.
මහණෙනි,
ඒ මහණ කිසිසේත් ඒ පිණ්ඩාහාරය වළඳා
බඩසා දුබල බව නැති කොට
මෙසේ ඒ රෑදාවල ගෙවන්නේ ය.
එසේ ඇති කල
මා විසින් තෙල පළමු මහණ ම
වඩා පිදිය යුතු ද පැසසිය යුතු ද වෙයි.
එය කවර හෙයින යත්:
මහණෙනි,
එය ඒ මහණහුට
බොහෝ කලක් අපිස් බව පිණිස ද
සතොස් බව පිණිස ද මනා සේ කෙලෙසුන් සිඳහැරීම පිණිස ද
සුපොෂභාවය පිණිස ද වැර ඇරඹුම් පිණිස ද වන්නේ ය.
මහණෙනි, ඒ නිසා මාගේ ධර්මයට දායාද වවු.
ආමිසයට දායාද නො වවු.
‘මාගේ ශ්‍රාවකයෝ කෙසේ නම් ධර්මයට දායාද වන්නාහු ද,
ආමිසයට දායාද නො වන්නාහු දැ’යි
තොප කෙරෙහි මාගේ අනුකම්පාව ඇත.
ධම්මදායාද සූත්‍රය
සූත්‍රාන්තපිටකයෙහි මැඳුම්සඟිය
මූලපණ්ණාසකය මූලපරියාය වර්ගය
භික්ෂූන් වහන්සේලා සලකන
සැදැහැවත් ගිහියෝ
සියලු භික්ෂූන්ට එකම හැන්දෙන් බෙදති.
ධර්මය දායාද කරනොගත් භික්ෂුව ලබන්නේ
ඔවුන් වෙහෙස මහන්සිවී උපයාගත් මුදලින් දෙන
ආහාර, ගිලන්පස, සිවුරු,සෙනසුන් ආදී
භෞතික වස්තූන් පමණි.
ඔවුන් ලද ධර්ම දායාදයක් නැති හෙයින්
ඔවුන් නිසා ශාස්තෘශ්‍රාවකයෝ ආමිස දායාද ව වසත්,
ධර්ම දායාද ව නොවසත් ය’යි
බුදුන් වහන්සේද ගැරහිය යුත්තෙක් බවට පත්වන බව
බුදුන් වහන්සේ දේශනා කළ සේක.
බුදුන් වහන්සේගේ ධර්ම දායාදය නොලබා
බුදුන් වහන්සේ නිසාම
උන්වහන්සේ වෙනුවෙන් පුදන
ආමිස දායාදයෙන් යැපෙන භික්ෂූන් නිසා
උන් වහන්සේත් ගැරහුම් ලැබිය යුතු යැයි
බුදුන් වහන්සේ වදාළහ.
''මම ද එයින් ‘ශාස්තෘශ්‍රාවකයෝ ආමිසදායද ව වසත්,
ධර්මදායද ව නොවසත් ය’යි ගැරහිය යුත්තෙම් වෙමි. ''
බුදුන් වහන්සේගේ ධර්ම දායාද ලත්
භික්ෂූන් වහන්සේලා සිල්වත්ය. ධර්මධරය.
සංවරය, සුපේෂලය, ශික්ෂාකාමීය.
ශ්‍රැතවත් ආර්යශ්‍රාවකයෙකි.
සිවුරක් දරාගත්
ඇසු පිරූ තැන් නැති පුහුදුන් කෙනෙකු නොවේ.
ශ්‍රැතවත් ආර්යශ්‍රාවකයාගේ
වෙනස, විශේෂත්වය කුමක්ද?
ඇසු පිරූ තැන් නැති පුහුදුන් තෙමේ
1, කායික වේදනාව ද
2, චෙතසික වේදනාව ද යන
වේදනා දෙකක් විඳී.
ශ්‍රැතවත් ආර්ය ශ්‍රාවකයා
කායික වූ එක් වේදනාවක් විඳියි.
චෙතසික වේදනාව නො විඳියි.
මහණෙනි,
මාගේ ධර්මයට දායාද වවු.
ආමිසයට දායාද නො වවු.
‘මාගේ ශ්‍රාවකයෝ කෙසේ නම්
ධර්මයට දායාද වන්නාහු ද,
ආමිසයට දායාද නො වන්නාහු දැ’යි
තොප කෙරෙහි මාගේ අනුකම්පාව ඇත.
මහණෙනි,
තෙපි ආමිසදායාද ව ධර්මදායාද නො වන්නහු නම්,
එයින් ‘ශාස්තෲන්වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයෝ ආමිසදායාද ව වසත්.
ධර්මදායාද ව නො වසත් ය’යි
තෙපි ද ගැරහිය යුත්තෝ වන්නහු ය.
මම ද එයින් ‘ශාස්තෘශ්‍රාවකයෝ ආමිසදායද ව වසත්,
ධර්මදායද ව නොවසත් ය’යි ගැරහිය යුත්තෙම් වෙමි.
මහණෙනි,
තෙපිත් මාගේ ධර්මයට දායාද ව
ආමිසයට දායාද නො වන්නහු නම්,
එයින් තෙපිත්
‘ශාස්තෘශ්‍රාවකයෝ ධර්මදායද ව වසත්,
ආමිසදායයාද ව නො වසත් ය’යි
ගැරහිය යුත්තෝ නො වන්නාහුය.
මමත් එයින් ‘ශාස්තෘශ්‍රාවකයෝ ධර්මදායාද ව වසත්,
ආමිසදායාද ව නො වසත් ය’යි ගැරහිය යුත්තෙම් නො වෙමි.
මහණෙනි, එහෙයින් මාගේ ධර්මයට දායාද වවු.
ආමිසදායාද නො වවු.
‘මාගේ ශ්‍රාවකයෝ කෙසේ නම් ධර්මදායද වන්නාහු ද,
ආමිස දායාද නො වන්නාහු දැ’යි
තොප කෙරෙහි මාගේ අනුකම්පාව ඇත.
මහණෙනි,
මම වැළඳූයෙම් වුවමනා පමණ වළඳා අවසන් කෙළෙම්,
භොජනයෙන් සම්පූර්ණ වූයෙම් වළඳා අවසන් කෙළෙමි,
බඩගිනි නැති වීමෙන් තෘප්ත වූයෙම්,
කැමති තාක් අහර ගත්තෙම් වෙමි.
ඉතිරි ව ඉවත දැමිය යුතු පිණ්ඩපාතයෙක් ද වේ.
එකල බඩසයින් හා දුබලබැවින් ද පෙළුණු
භික්ෂූහු දෙනමක් එන්නාහුය.
මම ඔවුන්ට
“මම වැළඳූයෙමි. පැවරූයෙමි පිඬු පිළිකෙව් කළෙමි.
සම්පූර්ණ වූයෙමි. බොජුන් කිස අවසන් කළෙමි.
තෘප්ත වූයෙමි. කැමති තාක් වැළඳුයෙමි.
ඉතිරි වූ බැහැර ලිය යුතු මාගේ මේ පිණ්ඩපාතයෙක් ඇත.
ඉදින් කැමැත්තහු නම් වළඳවු.
ඉදින් තෙපි නො වළඳන්නහු නම්,
දැන් මම නිල්තණ නැති බිමක හෝ බහන්නෙමි.
පණුවන් නැති ජලයක හෝ පා කොට හරින්නෙමි”යි
කියන්නෙමි.
ඔවුන් අතුරෙන් එක භික්ෂු නමකට
“භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැළඳු සේක. පැවරූ සේක.
සම්පූර්ණ වූ සේක. අවසන් කළ සේක. තෘප්ත වූ සේක.
කැමති තාක් වැළඳු සේක.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ඉතිරි වූ බැහැර දැමිය යුතු වූ
මේ පිණ්ඩපාතයෙක් ද ඇත.
ඉදින් අපි නො වළඳන්නමෝ නම්
දැන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ
නිල් තණ නැති බිමක හෝ බහාලන සේක.
පණුවන් නැති ජලයෙහි හෝ පාකර හරින සේක.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින්
‘මහණෙනි, මාගේ ධර්මයට දයාද වවු.
ආමිසදායාද නො වවු ය’යි මෙය වදාරණ ලදී.
යම් මේ පිණ්ඩපාතයෙක් වෙයි නම්,
එය ද ආමිස අතරින් එකකි.
මම මේ පිණ්ඩාහාරය නො වළඳා
මේ බඩසාදුකින් ම යුක්ත ව
මේ රෑ දාවල් දෙක ඉක්මවන්නෙම් නම් මැනවැ”යි
මෙබඳු අදහසක් වෙයි.
හෙ තෙමේ ඒ පිණ්ඩපාතය නො වළඳා
ඒ බඩසාදුකින් ම මෙසේ ඒ රෑදාවල ගෙවන්නේ ය.
යලි දෙවැනි භික්ෂූන් වහන්සේට
“භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැළඳූ සේක. පවාරණය කල සේක.
සම්පුර්ණ වූ සේක. අවසන් කළ සේක. තෘප්ත වූ සේක.
කැමති තාක් වැළඳූ සේක.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ඉතිරි වූ ඉවත දැමිය යුතු වූ
මේ පිණ්ඩපාතයෙක් ද ඇත.
ඉදින් අපි නො වළඳන්නමු නම්,
දැන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ
නිල්තණ නැති බිමෙක හෝ බහාලන සේක.
පණුවන් නැති දියෙහි හෝ පා කොට හරින සේක.
මම මේ පිණ්ඩපාතය වළඳා
බඩසා නැති ව මේ රෑ දාවල ගෙවන්නෙම් නම් මැනවැ”යි
මෙබඳු අදහසෙක් වෙයි.
හෙ තෙමේ ඒ පිණ්ඩපාතය වළඳා
බඩසා දුබල බව නැති කොට
මෙසේ ඒ රෑ දාවල ගෙවන්නේ ය.
මහණෙනි,
ඒ මහණ කිසිසේත් ඒ පිණ්ඩාහාරය වළඳා
බඩසා දුබල බව නැති කොට
මෙසේ ඒ රෑදාවල ගෙවන්නේ ය.
එසේ ඇති කල
මා විසින් තෙල පළමු මහණ ම
වඩා පිදිය යුතු ද පැසසිය යුතු ද වෙයි.
එය කවර හෙයින යත්:
මහණෙනි,
එය ඒ මහණහුට
බොහෝ කලක් අපිස් බව පිණිස ද
සතොස් බව පිණිස ද මනා සේ කෙලෙසුන් සිඳහැරීම පිණිස ද
සුපොෂභාවය පිණිස ද වැර ඇරඹුම් පිණිස ද වන්නේ ය.
මහණෙනි, ඒ නිසා මාගේ ධර්මයට දායාද වවු.
ආමිසයට දායාද නො වවු.
‘මාගේ ශ්‍රාවකයෝ කෙසේ නම් ධර්මයට දායාද වන්නාහු ද,
ආමිසයට දායාද නො වන්නාහු දැ’යි
තොප කෙරෙහි මාගේ අනුකම්පාව ඇත.
ධම්මදායාද සූත්‍රය
සූත්‍රාන්තපිටකයෙහි මැඳුම්සඟිය
මූලපණ්ණාසකය මූලපරියාය වර්ගය
