දෙමාපියන් සෙවන ලබන පරපෝෂිතයෝ.

ඉන්දියානු සංචාරයේ එක් උදෑසනක
බරණැස දුම් රිය ස්ථානය අබියසදී
මා දුටු එක් සුවිශේෂී දසුනක්
මට කිසි දිනක අමතක කළ නොහැක.

 

මේ ඡායාරූපවල සිටින කුඩා දරුවා
සියතින්ම දිය බඳුනක් රැගෙන
මා පසු කොට ඇය දෙසට ගියේය.
ඒ වනවිට දත් මදිමින් සිටි ඇය
දරුවා ගෙනා වතුර බඳුන ගෙන
ඉතා සැලකිල්ලෙන් මුහුණ දොවන අයුරු
දරුවාද එවැනිම සැලකිල්ලකින් බලා සිටිනු
මම දුටුවෙමි.

මනාව මුහුණ දොවාගත් ඇය
ඉතිරි වූ වතුර සහ දරුවා එහි තබා
කිසියම් කිසක් සඳහා නික්ම ගියාය.

ඒ සිමෙන්ති කණ්ඩිය මතට ගොඩවී
මව මෙන්ම හිඳගත් දරුවා
මව අනුකරණය කරමින් අත් සේදීමෙන් අරඹමින්
මව මෙන්ම මුහුණ දොවා ගත්තේය.

මේ කුඩා දරුවා
මවගේ ඇසුරෙන්
මුහුණ දොවන්නට ඉගෙනගත්තේ
මව ඔහුට දුන් අවවාදයකින් නොවේ.
අවවාදයට වඩා උතුම් ආදර්ශයෙනි.

අප දන්නා අපේ රටේ මවක් නම්
මේ දසුන කණපිට පෙරළෙයි.
දරුවාට කවදාවත්ම
මුහුණ දොවා නොපෙන්වන අපේ මව්වරු
දත් මැදීම, මුහුණ දෙවීම
මේ මේ අයුරින් කළ යුතුයැයි
දීර්ඝ දේශනා පවත්වති.
ඒ දේශන අසා ඉගෙනීමෙන්ම
මුහුණ දෙවීමෙහි ශූරයන් බවට
දරුවා පත් විය යුතු යැයිද සිතති.
ඔවුන්ගෙ දෙසුම් දරුවාට හිස් දෙසුම් පමණි.

මේ සිදුවීම අපේ රටේ සිදුවුණා නම්
දරුවා මේ කණ්ඩිය මත සුව පහසුවෙන් සිටියදී
දිය බඳුන ගෙන එන්නේ මෑණියෝය.
ඉන්පසුව දරුවාගේ මුහුණ දොවා
දරුවා පසෙක තබන ඇය
දරුවා අමතක කොට සිය මුහුණ දොවයි.
දරුවා වෙනත් කටයුත්තක යෙදෙනු ඇත.
ඔහු මුහුණ දොවන්නට ඉගෙනගන්නේ කාගෙන්ද?

බත් කටක් අනා මුව ලාගන්නට බැරි
කුඩා පරපුටු දරුවන් කොපමණ සංඛ්‍යාවක්
අපේ නිවෙස්වල වැඩෙනවාද?
සිඟිති පාසල් ගුරුවරියගේ අධීක්ෂණය සහ
මනෝ විද්‍යානුකූල මග පෙන්වීම යටතේ
ජීවිතයෙහි පළමුවරට වැලි අහුරක් අතපතගාන
අවාසනාවන්ත කුඩා දරුවන් කොපමණ සංඛ්‍යාවක්
සිඟිති පාසල් සරසනවාද?

අද කාලයේ අපේ දරුවන්
බුදු දහමෙහි පූර්වාචාර්ය ලෙස නම් කරන
අපේ දෙමව්පියන්ගෙන්
අපේ දරුවන් ඉගෙනගන්නේ මොනවාද?

බහ තෝරන වියේ සිටම බොරු කීම, රැවටීම නම්
සියලුම දරුවන් පාහේ ප්‍රගුණ කරන බව අපි දනිමු
.
කුඩාම අවශ්‍යතාවයටත් කන්කෙඳිරි ගාන්නට,
අවශ්‍යතාවය දැඩි නම් හඬා වැටෙන්නටත්
ඔවුනට දිනෙන් දින හුරු කරන්නේ
ඒ කෙඳිරියෙන්,හැඬුමෙන් කම්පාවෙමින්
වහලුන් මෙන් ඒ මේ අත දුව පනිමින්
ඉතා යටහත් පහත්ව සියලු මෙහෙ කරන
ඔවුන්ගේ මාපියන්ය, මුත්තණු මිත්තණියන්ය.

"අනේ මගේ දරුවාට මා නැතුව බැහැ"යි
ආඩම්බරයෙන් පවසන දෙමව්පියන්ගේ දරුවන්
ඒ මානසිකත්වයට හුරු කරන්නේ
ඔවුන් නැතුව බැරි දෙමව්පියන්ය.
මුත්තණු මිත්තණියන්ය.

තමා සිතන පතන සියල්ල
ඉතා පහසුවෙන් ඉටුවන්නේය යන මිථ්‍යාවෙන්ද
තම අවශ්‍යතා ඉටු කරන්නට
සියල්ලෝම සැදී පැහැදී සිටින්නේය යන
අති මානයෙන් පිම්බුණ හිසින්ද යුතුව
ඒ කුඩා දරුවන් ඇට්ටකුණා වෙති.

මේ වාතාවරණය තුළ
නිරන්තරයෙන් යැපෙන මානසිකත්වයෙන්ද
වහලුන් පාලනය කළ හැකිය යන
මිථ්‍යා මානයෙන්ද වැඩෙන දරුවෝ
බොහෝ විට සිඟිති පාසලෙහිදීම
ඉච්ඡා භංගත්වයට පත් වෙති.

සමහරු ඒ චරිතයම රඟපාමින්
සිය කාර්යයන් සපුරාගෙන වැඩෙමින්
අත්තනෝමතික චරිත ඇත්තන් ලෙස
වැඩිවියට පත් වෙති.

ගෙදර දොර සියලු කටයුතු වලදී
දරුවන් හවුල් කරගන්නා දරුවන් වැඩෙනවිට
ජීවිතය මහ බරක් මෙන් නොහැඟෙයි.
ඔවුන් වයසින් වැඩෙනවිට
ඉවුරට ඇද තිබුණ ඔරුවක් මෙන්
පහසුවෙන් දියඹට පාව යන්නෝය.

දරුවා විඳිය යුතු අත්දකීම්
දෙමව්පියන් විසින් පැහැර ගැනීම
ඒ දෙමව්පියන් තම දරුවන්ට කරන
බරපතලම ද්‍රෝහි කමයි.

දරුවන්ට පාසලෙන් දෙන ගෙදර වැඩ පවා කරදෙන
හය හතර නොතේරෙන දෙමව්පියන් අප දනිමු.
දෙමව්පියන් රවටා දරුවා රඳවා ගන්නට
දරුවා කළ යුතු ක්‍රියාකාරකම් තමන්ම කරමින්
පොත් පුරවන සිඟිති පාසල් ගුරුවරියන්ද
අප සමාජයෙහි ඇත.

කයෙන් මනසෙන් වැඩෙන්නට නම්
දරුවා  මුහුණ දිය යුතු අත්දැකීම් වලට
ඔහුම නිරන්තරයෙන් මුහුණ දෙමින්
කයත් මනසත් ක්‍රියාත්මක කරමින්
කයටත් මනසටත් ව්‍යායාම දිය යුතුය.

වැඩිහිටියන් අතින් අතට මාරු කරමින්
වඩාගෙනම හදන වඩන දරුවන්ට
ඇවිදින්නට වීම බලවත් දුකකි.
එවැනි සමහර දරුවන්ගේ දෙපා
පෝලියෝ වැළඳුණාක් මෙන් දුර්වලය.

ඇවිදින්නට හුරු කිසිම දරුවෙකු
වඩාගෙන යායුතු නොවේ.
අප කළයුත්තේ ඔහුගේ වේගයට
ඔහු සමග ගමන් කිරීමය.

කෝමල කුඩා දරුවාගේ වෙහෙස
ඇට්ටර වූ වැඩිහිටියන්ගේ වෙහෙස මෙන්
පැය ගණන් පවතින්නේ නැත.
විනාඩි කිහිපයක නින්දකින් පසුව
ඔවුහු නව ජීවයක් ලබති.

පඩි දහසක් පමණ සීගිරි ගල මුදුනට නගින්නට
වයස දෙකහමාරක තුනක දරුවෙකුට
හැකියාව ඇති බව අප අත්දැකීමෙන් දන්නෙමු.
එවන් දරුවන් වඩාගෙන හැදීම
ඔවුන්ගේ ජීවන අත්දැකීම්
කුරිරු ලෙස පැහැර ගැනීමකි.

දරුවා කුස ගින්නේ තබමින්
ඔහුගේ කායික අහාර කොටස පැහැර ගැනීමත්
දරුවාගේ අත්දැකීම් මග හරවා
ඔහුගේ කටයුතු සියල්ල කරදෙමින්
ඔහුගේ කායික මානසික ආහාර පැහැර ගැනීම
දෙමව්පියන් විසින් කරන්නේ
දරුවාට ආදරය කරන මුළාවෙනි.

දරුවාට ආදරය කරන්නෙමුයි
සිත රවටා ගන්නා දෙමව්පියන්
පිහිනුම් තටාකයට හෝ ගඟට බැස
දිය බුං ගසමින් කොතරම් පිහිනුවත්,
ගොඩ සිටින අවාසනාවන්ත දරුවා
පිහිනන්නට ඉගෙනගන්නේ නැත.

තමන්ට නැති ආලෝකයක් ලබාගන්නට
දරුවා ආභරණයක් කරගන්නා රිසින්
දරුවා මලක් මෙන් රැක බලා ගනිමින්
ලෝකයට හැඩ පෙන්වා ලබන
බාල වින්දනයට යොමු නොවී
දරුවා ස්වාධීනව, සවිමත්ව වෙසෙමින්
දුක් වේදනා උපේක්ෂාවෙන් විඳ ගනිමින්
තමන්ට වඩා සැනසිල්ලෙන් වෙසෙනු දැක්ම
ප්‍රඥාවන්ත දෙමව්පියන් අගය කරති.