බුදු දහම මෙවැන්නන්ටයි

කතාව මොන තරම් දුක්ඛිත වුණත්
ඇයට අනුකම්පා කරන බොහෝ දෙනාට වඩා
සැනසිල්ලෙන් ඇය ජීවත් වෙනවා ඇති..

ජීවිතය ගෙවිය යුතු දෙයක් විදියට විනා
මහා දෙයක් කළ යුතු යුදපිටියක් කියා
ඔවුන් හිතන්නේ නැහැ.

ලද දෙයින් තෘප්තිමත් වෙන ඔවුන්
ඔවුන්ට අනුකම්පා කරන බොහෝ දෙනාට වඩා
සැනසිල්ලෙන් ජීවත් වෙනවා...

ඔවුන්ට අනුකම්පා කරන බහුතරයක් ජීවත් වන්නේ
අතීතය ගැන තැවෙමින් හා අනාගතයට බියෙන්..
ඔවුන් සැබැවින්ම කරන්නේ
ඇයට අනුව කම්පා වීමයි..

ඔවුන්ගේ හැඟීමට මුල්වන්නේ
"අනේ මට, මගේ අම්මට මෙහෙම වුණොත්" කියන
සිතිවිල්ලයි..

එයින් ඇයටවත් ඔහුටවත්
හොඳක් වෙන්නේ නැහැ.

ඇය ඉන්න තැන සීමාව පටුයි..
ඒත් ඔබ හිතන තරම් දුක්ඛිත නැහැ.

කෙසෙල් ඇවරියක් විකුණාගෙන
දවස ගත කළ හැකිනම්
කෙසෙල් කැනක් විකිණෙන තුරු වාඩිවී
කාලය නාස්ති කරන්නේ කුමටද?

ඒ ඉතිරිවෙන කාලයෙන්
නිසි ප්‍රයෝජන ගැනීම
වෙනම කතාවක්..
 
    සැප විඳින්න හිතාගෙන
    දැනුම් තේරුම් ඇතිදා පටන්
    මැරෙන තුරුම දුක් විඳින ඔවුන්
    කවදාවත්ම සැප විඳින්නෙ නැහැ.

    ඔවුන් අද දුක් විඳින්නෙ
    හෙට සැප විඳින්නයි.

    හෙට ලැබෙන දේකින්
    මත්වුණේ නැත්නම්
    හෙටත් ඔවුන්ට දුකක්..

    හෙට සැප විඳින්න කියලා
    අද දුක් නොවිඳින කෙනාට තියන
    අල්ප සැප ඔහු හැමදාම විඳිනවා.

  බුදු දහම මෙවැන්නන්ටයි කියන ගුණාංග අතරට
    අල්පේච්ඡභාවය හා සතුටෙන් සිටීමත් අයිතියි..

    
    අල්පේච්ඡභාවය හා සතුටෙන් තොර
    බොහෝ ධනවත් බෞද්ධයන්
    දුක් විඳින ප්‍රමාණය වැඩියි.
    ඔවුන් යොවුන් වියේදී ගෙවන
    කාමයෙන්, දුරාචාරයෙන් හා
    ධන නිල බල පතා වෙහෙසෙමින් දුවන
    අධිවේගී ගමනේ මත් කරන ස්වභාවය
    වයසත් සමග පිරිහෙන විට
    ඔවුන් දුප්පත් මිනිස්සු නොවිඳින
    දුක් විඳිනවා.

    පන්සලක දැක්කත්
    ඒ ජීවිත තුළ
    ඔවුන් පෙළන දුක
    මුහුණෙන් පිළිබිඹු වෙනවා.

    වයසට යන අල්පේච්ඡ ගැමියන්
    යම් විශ්‍රාම සුවයක් විඳිනවා.