20121222

අපේ පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවෝ


Photo by Ramila Bandara



අපේ ගමේ පන්සලේ
ඉස්සර හිටිය ලොකු හාමුදුරුවො
පූජ්‍ය වැලිවිටියේ සරණතිස්ස ස්වාමීන් වහන්සේ
මතක් වෙනවා මට.

ඒ හාමුදුරුවො කුඹුරක් මැද
දූපතක තිබුණ පන්සල
පොඩි ලෑලි ගේක ඉඳන් දියුණු කළා..

ලොකු ධර්ම ශාලාවක්..
වටේටම අඩි 30ක් විතර උස තාප්පයක් එක්ක
උඩ මලුවක බෝධියත්, වෙහෙරත්
අංග සම්පූර්ණ ලස්සණ බුදුගේ...

මේ සියල්ලම කළත්
අපවත් වෙනතුරුත්
උන්වහන්සෙ ජීවත් වුණේ
අර ලෑලි ගෙයිම තමයි.

ඒ හාමුදුරුවො පුංචි කාලෙ
ඒ හාමුදුරුවන්ගෙ අම්මා
පොඩි හාමුදුරුවො බලන්න
පන්සලට ආවම
ඒ කාලෙ හිටිය ලොකු හාමුදුරුවො
ඒ අම්ම යනකොට තුවායක් දීලා.
ඒක ඒ දවස්වල හාමුදුරුවො
කරන දෙයක්.
අම්මා ආපහු යනකොට
පොඩි හාමුදුරුවො පස්සෙන් දුවගෙන ගිහින්
අම්මගෙන් තුවාය අරගෙන
"අම්මා මාව බලන්න එනව නම් එන්න,
පන්සලෙන් මොකුත් ගන්න බලාගෙන
එන්න එපා"කියල දොස් කියල තියනවා.

තවත් වතාවක
ඒ හාමුදුරුවන්ගෙ ගෙදරට අයිති
ඉඩමක් විකුණලා
හාමුදුරුවන්ගෙ කොටස වශයෙන්
රු. 50ක් උන්වහන්සෙට දීලා.
මේ කියන්නෙ 1950-60 කාලෙ.
උන්වහන්සෙ ඒ නෝට්ටුව
පොතක් ඇතුලෙ දාල අරන් තියලා.
ඒ කාලෙ රු 50-100 නෝට්ටු
අවලංගු කරන කොට
මට මේ කතාව කියපු
ලේකම් මහත්තයට දීල
මාරු කරවගෙනත් තියනවා.

උන්වහන්සෙගෙ අම්මා නැති වුණ වෙලාවෙ
මළගෙදර වියදමට
දීල තියෙන්නෙ ඒ රු. 50.

ඉතින් ඒ හාමුදුරුවො
ගතකළ ජීවිතය අනුව
ලෝකය දිහා බැලුවෙ
පැහැදිලි අභිමානයකින්.
ඒ වගේ "ගැම්මක්"
මේ පොඩි හාමුදුරුවන්ගෙ
ඇස් දෙක දිහා බැලුවම
මට පෙනෙනවා.

අද පවතින සමාජයත්
භික්ෂු සමාජයත් අනුව
මේ ගැම්ම රැකෙන විදියෙ
නික්ලේශී ජීවිතයක්
ගතකරන්න ලැබුණොත්
පෙර පිනක්...

මිනිස්සුන්ගෙයි තිරිසනුන්ගෙයි ලොකු වෙනසක් නැහැ.


 



සුනඛයාට දැනෙන පරාසය සහ
හිතන්නට පුලුවන් පරාසය තුළයි
ඌ ක්‍රියා කරන්නෙ.

ඌට තරහා ආවොත්
කන්න දෙන අත සපා කන්නත්
ඌට පුලුවන්.

මෙතනදිත්
ඌට බැරි බව නොතේරෙන නිසයි
ඌ මේ දේ කරන්නෙ.

තමන් කරන්නෙ මොකක්ද කියල
නොදැන කරන හොඳත්
වටින්නෙ නැහැ.

මිනිස්සුන්ගෙයි තිරිසනුන්ගෙයි
ලොකු වෙනසක් නැහැ.
1, ප්‍රිය අයට හොඳ කරනවා.
2, අප්‍රිය අයට නරක කරනවා.
3, කරන්නෙ මොනවද කියල දන්නෙ නෑ.

මිනිස්සුත් ඔය තුන් විදියටම
ක්‍රියා කරනවා.

මිනිස්සු වෙනස් වෙන්නෙ වෙනත් දේකින්.

කරදරයක වැටුණ
සමීපම කෙනෙක් වුණත්
බේරගන්න බැරි බව දන්නවා නම්
නොතැවී ඉන්න පුලුවන්
මිනිසෙකුට විතරයි.

තමන්ට හතුරු කම් කරන
කෙනෙකුට වුණත්
උපකාර වෙන්න වුණාම
තමන්ගෙ ද්වේශය දමනය කරගෙන
උදව් කරන්නත් පුලුවන්
මිනිසෙකුට විතරයි.

තමන්ට දැනෙන්නෙ මොනවද,
තමන්ට හිතෙන්නෙ මොනවද,
තමන් කියන්නෙ මොනවද,
තමන් කරන්න මොනවද කියල
දන්නෙ මිනිසා විතරයි.

ඒ දැනෙන, හිතෙන,
දෙ දැකලා ඒ අනුව
කියන කරන දේ
කළමනාකරනය කරගන්නත් පුලුවන්
මිනිසෙකුට විතරයි.

ඒ මිනිසත් බව
දියුණු කරගන්නෙ
නැති අය තිරිසනුන් මෙන්
ජීවත් වෙනවා.